Detektor półprzewodnikowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Detektor półprzewodnikowy – rodzaj detektora promieniowania jonizującego wykorzystującego elementy półprzewodnikowe.

Detektory tego typu wykorzystują łatwość jonizacji materiału półprzewodnikowego (10 razy łatwiejsza niż gazu), która powoduje zmiany napięcia przyłożonego do niego. Napięcie to tworzy w półprzewodniku (na przykład dwóch lub trzech warstwach typu n lub p) strefę zaporową, odpowiadającą objętości aktywnej w komorze jonizacyjnej.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ryszard Szepke: 1000 słów o atomie i technice jądrowej. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06723-6. (pol.).