Inżynieria powierzchni

Inżynieria powierzchni – dyscyplina naukowa, jedna ze specjalności inżynierii materiałowej, zajmująca się procesami wytwarzania warstw wierzchnich i powłok, badaniem zjawisk im towarzyszących oraz uzyskiwaniem pożądanych efektów eksploatacyjnych.

Ogólne informacje

Techniki inżynierii powierzchni stosowane są w przemyśle:

• motoryzacyjnym
• lotniczym
• wojskowym
• energetycznym
• elektronicznym
• medycynie
• włókienniczym
• naftowym
• petrochemicznym
• chemicznym
• budowlanym.

Techniki inżynierii powierzchni mogą być z powodzeniem wykorzystane do opracowania szerokiego zakresu właściwości funkcjonalnych (fizyczne, chemiczne, elektryczne, magnetyczne, mechaniczne, odporne na zużycie i korozję) przy niemalże dowolnej powierzchni podłoża. Do nakładania powłok można wykorzystać prawie wszystkie rodzaje materiałów, w tym metale, ceramiki, polimery i kompozyty. Najnowsze techniki inżynierii powierzchni z powodzeniem służą do wytwarzania materiałów nowego typu (np. nanorurki węglowe, nadprzewodniki, tworzywa gradientowe).

Technologie inżynierii powierzchni

Ogólnie techniki wykorzystywane w inżynierii powierzchni można podzielić na pozwalające wytworzyć:

• utwardzone warstwy wierzchnie i powłoki w stanie stałym
• warstwy wierzchnie i powłoki z częściowym nadtopieniem strefy przypowierzchniowej
• powłoki adhezyjne
• warstwy i powłoki kompozytowe.

Dodatkowo technologię wykorzystywaną w inżynierii powierzchni można podzielić na techniki tradycyjne i nowoczesne:

	Realizujące w pełni zadania IP	Realizujące częściowo zadania IP
Stara generacja	Emalierstwo	Obróbka cieplna
	Galwanotechnika	Obróbka plastyczna
	Lakiernictwo	Odlewnictwo
	Metalizacja zanurzeniowa i natryskiwanie	Spawalnictwo
	Obróbka nagniataniem	Obróbka skrawaniem
Nowa generacja	Obróbka implantacyjna	Obróbka detonacyjna
	Obróbka jarzeniowa	Obróbka elektroiskrowa
	Techniki PVD i CVD	Obróbka elektronowa
		Obróbka laserowa

Zobacz też

• fizykochemia powierzchni
• powłoka galwaniczna
• tribologia