Przejdź do zawartości

Julian Poznański

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julian Poznański
Pełne imię i nazwisko

Julian Juliusz Poznański

Data i miejsce urodzenia

5 maja 1880
Warszawa

Data i miejsce śmierci

22 marca 1949
Warszawa

Zawód, zajęcie

inżynier, pedagog

Julian Juliusz Poznański (ur. 5 maja 1880 w Warszawie, zm. 22 marca 1949 tamże) – polski inżynier i pedagog.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Młodość i wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w reformowanej, zasymilowanej i zamożnej rodzinie żydowskiej w Warszawie[1] jako syn bankiera[2] Natana (zm. 1917) i Heleny (z domu Szpilrain, zm. 1934). Dyplom inżyniera uzyskał w Szkole Inżynierskiej im. Wawelberga przy ulicy ul. Mokotowskiej 4/6 (1899)[3].

Po ukończeniu studiów został nauczycielem[4][5] w Szkole Natansona przy ul. Grzybowskiej 26/28, należącej do gminy żydowskiej w Warszawie i jej kierownikiem. W latach 1905–1908 był wykładowcą Uniwersytetu dla Wszystkich, gdzie wykładał „kreślenie techniczne”, wykłady prowadził w dzielnicy Północnej w Warszawie[6].

Okres I wojny światowej

[edytuj | edytuj kod]

W 1914 roku był współzałożycielem razem z Adamem Czerniakowem Centralnego Żydowskiego Związku Rzemieślników, którego został pierwszym przewodniczącym[7]. Po wybuchu wojny organizacja koncentrowała swoją działalność na dożywianiu żydowskich uchodźców wojennych[8]. W 1915 – 1916, kieruje sekcją pracy Towarzystwa Niesienia Pomocy Żydom Ofiarom Wojny[9], organizuje przy Szkole Natansona „Jednoroczny kurs ślusarstwa”, na którym uczono młodych żydowskich uchodźców zawodu[10].

Okres II RP

[edytuj | edytuj kod]

W 1919 roku współzakładał partię Polaków Wyznania Mojżeszowego Wszystkich Ziem Polskich[11] – partię asymilatorów żydowskich. W okresie międzywojennym został biznesmenem, prowadził: Biuro Komisowo Agenturowe inż. Juliusz Poznański[12] i Julian Poznański Instalacyjny sprzęt techniki Samochodowej[13].

Okres II wojny światowej

[edytuj | edytuj kod]

Po wybuchu wojny organizował i prowadził sekcją edukacyjną w getcie warszawskim[14] w którym był dyrektorem oświaty gminy, przewodniczył Wydziałowi Batalionów Pracy i Oświaty Zawodowej[15]. Po likwidacji getta przeżył na sfałszowanych papierach pod Skierniewicami[16].

Zmarł 22 marca 1949 roku w Warszawie. Pochowany jest na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Miał jedną siostrę oraz dwóch braci Marcelego i Ignacego, który w okresie I Wojny Światowej został zesłany na Syberię, a następnie za agitację antysowiecką i działalność kontrrewolucyjną został rozstrzelany przez NKWD 4 grudnia 1937 roku w Moskwie[17], mąż Zofii (z domu Konińskiej), ojciec Krystyny.

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Marcin Urynowicz „Adam Czerniaków Prezes Getta Warszawskiego”- 2009, s. 42.
  2. Nekrolog w; Kurjer Warszawski. R. 97, 1917, nr 340.
  3. „Lista absolwentów Szkoły Mechaniczno Technicznej H. Wawelberga” w Archiwum Politechniki Warszawskiej.
  4. Izraelita nr.38 22.09.1911 s. 6.
  5. Sprawozdanie ze Stanu i Działalności 4-o Klasowej Szkoły Rzemieślniczej Istniejącej pod Nazwą „Warsztaty Naukowe” Warszawskiej Gminy Starozakonnych za Rok 1916.
  6. Uniwersytet dla Wszystkich – sprawozdanie za 1 rok działalności 1906-1907, 1907, s. 22.
  7. Elimelech Rak, „Wspomnienia żydowskiego działacza rzemieślniczego” – tłum. Marcin Urynowicz, 2010, s. 39.
  8. Marcin Urynowicz „Adam Czerniaków Prezes Getta Warszawskiego”- 2009, s. 96.
  9. Sprawozdanie z działalności Komisji Niesienia Pomocy Żydom – Ofiarom Wojny przy Warsz. Gminie Starozakonnych za czas od powstania Komisji do 31 grudnia 1916 r.
  10. Towarzystwo Niesienia Pomocy Żydom Ofiarom Wojny. 1915 i Towarzystwo Niesienia Pomocy Żydom Ofiarom Wojny. 1916.
  11. Pamiętnik pierwszego walnego zjazdu Zjednoczenia Polaków Wyznania Mojżeszowego Wszystkich Ziem Polskich, 1919 s. 96.
  12. „Spis abonentów sieci telefonicznej m.st. Warszawy P.A.S.T. Warszawskiej Sieci Okręg P.P.T.T. rok 1939/40.” Wyd. 1939 r.
  13. Warszawski skorowidz branżowy na rok 1936-37 : obejmuje: finanse, przemysł, handel, rzemiosło, wolne zawody.
  14. Mary Berg „Dziennik z getta warszawskiego” – 1983 s., 124.
  15. Meldunki z Getta Warszawskiego 1941-1943; dokumenty z Archiwum Akt Nowych, sygn.. 202/II-27 s. 50.
  16. CKŻP, Z arch ŻIH 303/V/425/P bn 2261/201180.
  17. Жертвы политического террора в СССР [online], memo.ru [dostęp 2024-04-23].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]