Kultura ulucka

Kultura ulucka – rozwinęła się na miejscowym podłożu mustierskim z narzędziami zębatymi. Nazwa tej kultury pochodzi od stanowiska Grotte dell Cavallo położonego w Zatoce Uluzzo w Apulii. Kultura ulucka rozwijała się w okresie od ok. 36 do ok. 30 tys. lat temu. Obecność elementów kulturowych utożsamianych z kulturą ulucką poświadczona jest na terenie Półwyspu Apenińskiego oraz na obszarze wschodniego Peloponezu. Do przewodnich narzędzi w inwentarzach tej kultury należy zaliczyć tylczaki łukowe z zatępionym tylcem wykonywanych na wiórach jak i odłupkach spotykane są także okazy wykonywane na kamiennych płytkach. Inwentarz narzędziowy tej kultury uzupełniany jest przez drapacze, zgrzebła oraz zbrojniki broni łowieckiej wykonywane za pomocą techniki łuszczniowej. Na terenie południowo-wschodniej, jak i południowo-zachodniej Italii poświadczona jest obecność stożkowatych ostrzy kościanych. Ludność kultury ulcuckiej zajmowała jaskinie np. w wąwozie Klisoura stanowisko Jaskinia 1 jak i stanowiska otwarte.

Zobacz też

• kultury paleolitu
• prehistoria

Bibliografia

• Janusz K. Kozłowski, Wielka Historia Świata, t. I Świat przed „rewolucją” neolityczną, Fogra, Kraków 2004.
• Janusz K. Kozłowski, Archeologia Prahistoryczna, t. I Starsza Epoka Kamienia, Nakładem Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 1972.
• Piotr Kaczanowski, Janusz K. Kozłowski, Wielka Historia Polski, t. 1 Najdawniejsze dzieje ziem polskich (do VII w.), Fogra, Kraków 1998.
• Janusz K. Kozłowski (opracowanie naukowe), Encyklopedia historyczna świata, t. I Prehistoria, Agencja Publicystyczno-Wydawnicza Opres, Kraków 1999.
• Bolesław Ginter, Janusz K. Kozłowski, Technika obróbki i typologia wyrobów kamiennych paleolitu, mezolitu i neolitu (wyd. III), PWN, Warszawa 1990.
• J. Desmond Clark, Prahistoria Afryki, PWN, Warszawa 1978.