Bystrzyk detrytusowiec

Bystrzyk detrytusowiec

Rugilus erichsonii
(Fauvel, 1867)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Rodzina	kusakowate
Podrodzina	żarlinki
Plemię	Paederini
Podplemię	Stilicina
Rodzaj	Rugilus
Podrodzaj	Rugilus (Rugilus)
Gatunek	bystrzyk detrytusowiec
Synonimy
Stilicus erichsonii Fauvel, 1867

Bystrzyk detrytusowiec (Rugilus erichsonii) – gatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych i podrodziny żarlinków.

Gatunek ten został opisany w 1867 roku przez Alberta Fauvela jako Stilicus erichsonii.

Chrząszcz o smukłym i trochę wypukłym ciele długości od 3,5 do 4 mm. Ubarwiony jest czarno z czerwonożółtymi czułkami, narządami gębowymi i odnóżami. Głaszczki szczękowe są żółtoczerwone. Duża, wyraźnie szersza od pokryw głowa ma szorstko i bardzo gęsto punktowaną powierzchnię, wargę górną zaopatrzoną w dwa ząbki oraz skroń w widoku z góry nie dłuższą od długości oka. Czułki są krępe, o czwartym członie wyraźnie dłuższym niż szerszym. Przedplecze ma kolor czarny lub brunatnoczarny, a powierzchnię punktowaną z wyjątkiem gładkiego, szerokiego, podzielonego podłużną bruzdą pasa środkowego. Pokrywy są trochę dłuższe i szersze od przedplecza, a ich tylne brzegi są jasne. Odnóża charakteryzuje pierwszy człon tylnych stóp 3,5–4 raza dłuższy niż u wierzchołka szeroki. Samiec ma piąty sternit odwłoka z niewyraźnym, podłużnym wgnieceniem bez czarnych i długich włosków po bokach.

Owad znany z Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Bośni i Hercegowiny, Rumunii, Macedonii, Grecji, Rosji i Bliskiego Wschodu. Zasiedla pobrzeża wód, wilgotne łąki, tereny otwarte i wilgotne stanowiska leśne. Bytuje w ściółce, pod mchem i pod rozkładającymi się szczątkami roślinnymi.