Twierdza Luksemburg: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
pierwsza |
drobne merytoryczne |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Twierdza Luksemburg''' - zespół fortyfikacji znajdujących się wokół miasta Luksemburg o wielkim znaczeniu strategicznym, o której francuski inżynier [[Lazare Carnot]] w 1793 roku powiedział, że jest to najlepsza twierdza w Europie poza Gibraltarem, co spowodowało, że nazywano ją "Gibraltarem Północy". |
'''Twierdza Luksemburg''' - zespół fortyfikacji znajdujących się wokół miasta Luksemburg o wielkim znaczeniu strategicznym, o której francuski inżynier [[Lazare Carnot]] w 1793 roku powiedział, że jest to najlepsza twierdza w Europie poza Gibraltarem, co spowodowało, że nazywano ją "Gibraltarem Północy". |
||
== Historia == |
|||
Pierwszą fortyfikacją na terenie dzisiejszego miasta Luksemburg był rzymski fort ''Lucilinburhuc'' wzniesiony na skalistym cyplu Bock. W średniowieczu wzniesiono zamek, który następnie rozbudowywano. W 1684 Luksemburg został zdobyty przez Francuzów, którzy na podstawie projektów [[Sebastian Vauban|Sébastiena Vaubana]] przekształcili Luksemburg w nowoczesną twierdzę o złożonym systemie obronnym. W 1697 roku Twierdzę przejęli Hiszpanie, a następnie Austriacy, którzy także ją rozbudowali w XIX wieku. Po abdykacji Napoleona w 1814 roku Luksemburg znalazł się pod okupacją pruską. |
Pierwszą fortyfikacją na terenie dzisiejszego miasta Luksemburg był rzymski fort ''Lucilinburhuc'' wzniesiony na skalistym cyplu Bock. W średniowieczu na skale Bock wzniesiono zamek, który następnie rozbudowywano po 1443 roku w czasach panowania władców Burgundii i Habsburgów. W [[1684]] Luksemburg został zdobyty przez Francuzów, którzy na podstawie projektów [[Sebastian Vauban|Sébastiena Vaubana]] przekształcili Luksemburg w nowoczesną twierdzę o złożonym systemie obronnym. W 1697 roku Twierdzę przejęli Hiszpanie, a następnie Austriacy, którzy także ją rozbudowali w XIX wieku. Po abdykacji Napoleona w 1814 roku Luksemburg znalazł się pod okupacją pruską. |
||
Twierdza została zburzona na skutek postanowień [[Traktat londyński (1867)|Traktatu londyńskiego]] z 1867 roku rozwiązującego spór o Luksemburg pomiędzy Francją i Prusami. |
Twierdza została zburzona na skutek postanowień [[Traktat londyński (1867)|Traktatu londyńskiego]] z 1867 roku rozwiązującego spór o Luksemburg pomiędzy Francją i Prusami. |
||
== Twierdza w XIX wieku == |
|||
Po 1991 roku zrekonstruowano [[Fort Thüngen]], w którym mieści się obecnie muzeum twierdzy. |
|||
Twierdza składała się z 3 obwodów obronnych w skład których wchodziło około 40 dzieł obronnych. Pod twierdzą wykuto i wykopano 23 km kazamatów. Pierścień wewnętrzny składał się z 15 fortów, a zewnętrzny z 9 fortów o nazwach: |
|||
* Fort Olizy |
|||
* Fort Thüngen |
|||
* Fort Parkhohe |
|||
* Fort du Moulin |
|||
* Fort Rumigny |
|||
* Fort Neippberg |
|||
* Fort Wedell |
|||
* Fort Rheinsheim |
|||
* Fort Charles |
|||
== Stan obecny == |
|||
Po 1991 roku zrekonstruowano [[Fort Thüngen]], w którym mieści się obecnie muzeum twierdzy. Częściowo zachował się także Fort Ober-Grünewald (obok Fortu Thungen) oraz zaprojektowany przez Vaubana Fort Lambert (wchodzi w skład parkingu Monterey). |
|||
==Galeria== |
==Galeria== |
||
Linia 17: | Linia 31: | ||
Plik:Kanone Bockfelsen.JPG|<center>Widok z kazamatów</center> |
Plik:Kanone Bockfelsen.JPG|<center>Widok z kazamatów</center> |
||
</gallery> |
</gallery> |
||
==Linki zewnętrzne== |
|||
* [http://www.in-visible.lu/fort/ www.in-visible.lu/fort] - Strona muzeum fortyfikacji w Luksemburgu |
|||
* [http://www.ffgl.lu/forteresse/thungen/fr_index.html Fort Thüngen ] - FFGL - Stowarzyszenie Przyjaciół Twierdzy Luksemburg |
|||
==Literatura== |
==Literatura== |
Wersja z 23:52, 7 gru 2011
Twierdza Luksemburg - zespół fortyfikacji znajdujących się wokół miasta Luksemburg o wielkim znaczeniu strategicznym, o której francuski inżynier Lazare Carnot w 1793 roku powiedział, że jest to najlepsza twierdza w Europie poza Gibraltarem, co spowodowało, że nazywano ją "Gibraltarem Północy".
Historia
Pierwszą fortyfikacją na terenie dzisiejszego miasta Luksemburg był rzymski fort Lucilinburhuc wzniesiony na skalistym cyplu Bock. W średniowieczu na skale Bock wzniesiono zamek, który następnie rozbudowywano po 1443 roku w czasach panowania władców Burgundii i Habsburgów. W 1684 Luksemburg został zdobyty przez Francuzów, którzy na podstawie projektów Sébastiena Vaubana przekształcili Luksemburg w nowoczesną twierdzę o złożonym systemie obronnym. W 1697 roku Twierdzę przejęli Hiszpanie, a następnie Austriacy, którzy także ją rozbudowali w XIX wieku. Po abdykacji Napoleona w 1814 roku Luksemburg znalazł się pod okupacją pruską.
Twierdza została zburzona na skutek postanowień Traktatu londyńskiego z 1867 roku rozwiązującego spór o Luksemburg pomiędzy Francją i Prusami.
Twierdza w XIX wieku
Twierdza składała się z 3 obwodów obronnych w skład których wchodziło około 40 dzieł obronnych. Pod twierdzą wykuto i wykopano 23 km kazamatów. Pierścień wewnętrzny składał się z 15 fortów, a zewnętrzny z 9 fortów o nazwach:
- Fort Olizy
- Fort Thüngen
- Fort Parkhohe
- Fort du Moulin
- Fort Rumigny
- Fort Neippberg
- Fort Wedell
- Fort Rheinsheim
- Fort Charles
Stan obecny
Po 1991 roku zrekonstruowano Fort Thüngen, w którym mieści się obecnie muzeum twierdzy. Częściowo zachował się także Fort Ober-Grünewald (obok Fortu Thungen) oraz zaprojektowany przez Vaubana Fort Lambert (wchodzi w skład parkingu Monterey).
Galeria
-
Twierdza w 1590 -
Twierdza w 1652 -
Twierdza w 1686 -
Twierdza w 1794 -
Skała Bock w 1867 -
Skała Bock, 2009 -
Widok z kazamatów
Linki zewnętrzne
- www.in-visible.lu/fort - Strona muzeum fortyfikacji w Luksemburgu
- Fort Thüngen - FFGL - Stowarzyszenie Przyjaciół Twierdzy Luksemburg
Literatura
- Michel Pauly, Martin Uhrmacher: Burg, Stadt, Festung, Großstadt: Die Entwicklung der Stadt Luxemburg. / Isabelle Yegles-Becker, Michel Pauly: Le démantelement de la forteresse. In: Der Luxemburg Atlas - Atlas du Luxembourg. Hrg.: Patrick Bousch, Tobias Chilla, Philippe Gerber, Olivier Klein, Christian Schulz, Christophe Sohn und Dorothea Wiktorin. Fotos: Andrés Lejona. Kartographie: Udo Beha, Marie-Line Glaesener, Olivier Klein. Emons Verlag : Köln 2009. ISBN 978-3-89705-692-3.