Opus (architektura)

Opus - w starożytnej Grecji, Rzymie oraz w średniowieczu określenie stosowane dla oznaczenia rodzaju wątku kamiennego, rodzaju tynku, układu płytek w posadzce, techniki dekoracyjnej w rzemiośle. Nie występowało samodzielnie, lecz jako: np. opus anglicanum - bogate hafy, przetykane srebrem, złotem, z wkładkami z blachy.

Przykłady zastosowania:

• opus vermiculatum - szachownicowy układ mozaiki
• opus italicum - budownictwo kamienne
• opus rusticum - mur rustykowany
• opus incertum - mur z kamiennych nieregularnych ciosów, układanych w nierówne pod względem wysokości warstwy
• opus reticulatum (układ sieciowy) - ciosy w postaci sześcianów ułożonych pod kątem 45°, przez co przypominają romby
• opus spicatum (w jodełkę) - ciosy ułożone skośnie dłuższymi bokami; dwie warstwy tworzą wzór przypominający choinkę
• opus isodomum - ciosy są w miarę regularne, warstwy równe, zbliżonej wysokości
• opus pseudoisodomum - jak wyżej, ale z wypełnieniem drobnymi kamieniami
• opus quadratum - ciosy w postaci sześcianów bądź prostopadłościanów ułożonych podstawą równolegle do powierzchni gruntu
• opus listatum (mixtum) - ciosy kamienne przekładane cegłami
• opus caementicum - mur kamienny z wypełnieniem drobnym kamieniem obficie zalanym zaprawą

Zobacz też

• mozaika
• przegląd zagadnień z zakresu architektury