Reguła Hunda

Reguła Hunda - reguła mówiąca, że w atomie, w celu uzyskania najbardziej korzystnego energetycznie zapełnienia orbitali atomowych, powinno być jak najwięcej elektronów niesparowanych. Elektrony ulegają sparowaniu po pojedynczym zapełnieniu wszystkich form przestrzennych danych orbitali danej powłoki elektronowej.

Kolejność wypełniania podpowłok - reguły Hunda:

1. Zapełnione powłoki nie wnoszą wkładu do L (całkowity orbitalny moment pędu) i S (całkowity spinowy moment magnetyczny).
2. W stanie podstawowym elektrony o tej samej wartości l są rozmieszczane tak, żeby wypadkowy spin S był maksymalny. Stany o wyższej multipletowości mają więc niższe energie.
3. Po osiągnięciu maksymalnej wartości S elektrony są rozmieszczane pomiędzy stany o m_l w taki sposób, żeby zmaksymalizować m_L= Σm_l Dla danej 2S+1, stany o niższej energii mają większe L.
4. Po uwzględnieniu energii LS najniższe energie mają:
   • Termy o najmniejszych wartościach J dla podpowłok zapełnionych mniej niż w połowie,
   • Termy o największych wartościach J dla podpowłok zapełnionych więcej niż w połowie (zmienia się znak pola magnetycznego działającego na elektron).

Kolejność wypełniania orbitali elektronowych jest następująca:

1s → 2s → 2p → 3s → 3p → 4s → 3d → 4p → 5s → 4d → 5p → 6s → 4f → 5d → 6p → 7s → 5 f → 6 d → 7 p

Mnemotechnicznie można to zapamiętać jako czytanie "ukosem" poniższej macierzy trójkątnej:

1s
2s	2p
3s	3p	3d
4s	4p	4d	4f
5s	5p	5d	5f	—
6s	6p	6d	6f	—	—
7s	7p	7d	7f	—	—	—

Tabela nie uwzględnia hipotetycznego bloku g.

Zobacz też

• promocja elektronowa