Peptydoglikan: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
GrouchoBot (dyskusja | edycje) m robot dodaje: th:เปบทิโดไกลแคน |
ilustracja |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Peptidoglycan en.svg|thumb|Struktura peptydoglikanu]] |
|||
'''Peptydoglikan''', '''(mureina + mostki peptydowe)''' - składnik [[ściana komórkowa|ściany komórkowej]] [[bakteria|bakterii]], zbudowany z nietypowych [[aminokwas|aminokwasów]] i połączonych w łańcuchy pochodnych [[węglowodany|cukrów]]. Chemicznie jest to [[biopolimer]] [[kwas muraminowy|kwasu muraminowego]] i [[N-acetyloglukozamina|N-acetyloglukozaminy]] oraz tripeptyd: D-alanina,kwas D-glutaminowy i kwas mezodwuaminopimelinowy. |
'''Peptydoglikan''', '''(mureina + mostki peptydowe)''' - składnik [[ściana komórkowa|ściany komórkowej]] [[bakteria|bakterii]], zbudowany z nietypowych [[aminokwas|aminokwasów]] i połączonych w łańcuchy pochodnych [[węglowodany|cukrów]]. Chemicznie jest to [[biopolimer]] [[kwas muraminowy|kwasu muraminowego]] i [[N-acetyloglukozamina|N-acetyloglukozaminy]] oraz tripeptyd: D-alanina, kwas D-glutaminowy i kwas mezodwuaminopimelinowy. |
||
Cząsteczka mureiny składa się z długich łańcuchów [[polisacharyd]]owych, usieciowanych przez |
Cząsteczka mureiny składa się z długich łańcuchów [[polisacharyd]]owych, usieciowanych przez [[mostek peptydowy|mostki peptydowe]]. Każdy łańcuch polisacharydowy zbudowany jest z [[disacharyd|disacharydów]] utworzonych z N-acetyloglukozaminy i kwasu N-acetylomuraminowego połączonych [[wiązanie glikozydowe|wiązaniem β-1,4-glikozydowym]]. Właśnie na to wiązanie działa [[lizozym]], jeden z [[osocze|osoczowych]] czynników obronnych człowieka. Każda cząsteczka kwasu N-acetylomuraminowego jest połączona z tetrapeptydem. Im więcej jest tych mostków peptydowych, tym gęstsze usieciowanie [[polimer]]u i sztywniejsza jego struktura. Mureina ma właściwości [[pirogen]]ne i nasenne. Jest gorzej usieciowana u [[bakterie Gram ujemne|bakterii Gramm (-)]]. |
||
Obecność dobrze usieciowanego peptydoglikanu sprawia, że bakterie Gramm+ przybierają barwę fioletową pod wpływem [[płyn Lugola|płynu Lugola]] i [[gencjana|gencjany]]. Fiolet gencjany, który łatwo wnika do wnętrza komórki i tworzy agregaty z płynem Lugola lub trichloroetylenoplatyną, nie może potem opuścić komórek na skutek istnienia błony mureinowej. |
Obecność dobrze usieciowanego peptydoglikanu sprawia, że bakterie Gramm+ przybierają barwę fioletową pod wpływem [[płyn Lugola|płynu Lugola]] i [[gencjana|gencjany]]. Fiolet gencjany, który łatwo wnika do wnętrza komórki i tworzy agregaty z płynem Lugola lub trichloroetylenoplatyną, nie może potem opuścić komórek na skutek istnienia błony mureinowej. |
Wersja z 20:36, 12 lis 2010
Peptydoglikan, (mureina + mostki peptydowe) - składnik ściany komórkowej bakterii, zbudowany z nietypowych aminokwasów i połączonych w łańcuchy pochodnych cukrów. Chemicznie jest to biopolimer kwasu muraminowego i N-acetyloglukozaminy oraz tripeptyd: D-alanina, kwas D-glutaminowy i kwas mezodwuaminopimelinowy.
Cząsteczka mureiny składa się z długich łańcuchów polisacharydowych, usieciowanych przez mostki peptydowe. Każdy łańcuch polisacharydowy zbudowany jest z disacharydów utworzonych z N-acetyloglukozaminy i kwasu N-acetylomuraminowego połączonych wiązaniem β-1,4-glikozydowym. Właśnie na to wiązanie działa lizozym, jeden z osoczowych czynników obronnych człowieka. Każda cząsteczka kwasu N-acetylomuraminowego jest połączona z tetrapeptydem. Im więcej jest tych mostków peptydowych, tym gęstsze usieciowanie polimeru i sztywniejsza jego struktura. Mureina ma właściwości pirogenne i nasenne. Jest gorzej usieciowana u bakterii Gramm (-).
Obecność dobrze usieciowanego peptydoglikanu sprawia, że bakterie Gramm+ przybierają barwę fioletową pod wpływem płynu Lugola i gencjany. Fiolet gencjany, który łatwo wnika do wnętrza komórki i tworzy agregaty z płynem Lugola lub trichloroetylenoplatyną, nie może potem opuścić komórek na skutek istnienia błony mureinowej.
Funkcje mureiny
- chroni bakterie przed skutkami zmian ciśnienia osmotycznego środowiska, czynnikami fizycznymi, chemicznymi oraz urazami mechanicznymi
- spełnia role sita molekularnego, wykazując przy tym zdolność wiązania kationów metali ciężkich (Hg, Pb) oraz jonów Mg stabilizujących strukturę komórek bakteryjnych
- otacza szczelnie komórkę tworząc rodzaj woreczka(sacculus)warunkującego kształt bakterii.