Władysław Sławny

Władysław Sławny (ur. w 1907 roku w Nowym Korczynie, zm. w Paryżu w 1991 roku) – polski fotografik.

W wieku 12 lat zaczyna interesować się fotografią i sam konstruuje swój pierwszy aparat fotograficzny. Przed maturą porzuca szkołę i wyjeżdża do Paryża, gdzie pracuje jako fotograf prasowy. Wiąże się z różnymi artystami, podobnie jak on zaangażowanymi w środowiska lewicowe. Jego zdjęcia są publikowane w magazynach „Vu” i „Regards”.

Na początku II wojny światowej zaciąga się do Armii Polskiej we Francji. Jako żołnierz Brygady Strzelców Podhalańskich walczy w bitwie o Narwik.

Po wojnie pracuje w Paryżu dla „Gazety Polskiej”, adresowanej do licznych polskich emigrantów przebywających we Francji. Nawiązuje kontakty z polskimi intelektualistami mieszkającymi w Paryżu. W 1950 r. pojawia się propozycja z Warszawy współudziału w tworzeniu czasopisma, które poświęcałoby sporo miejsca na fotoreportaż. Zgadza się i zostaje kierownikiem działu fotograficznego nowego czasopisma Świat. W tym czasie poświęca całą swoją energię na rozwój sztuki fotoreporterskiej w Polsce, czerpiąc z fotografów zachodnich, nazywanych na zachodzie „photographes humanistes”, inspirując się wielkimi czasopismami, jak „Life” czy „Paris Match”. Dzięki tej pracy oraz pracy jego ekipy, szczególnie J. Kosidowskiego, K. Jarochowskiego, W. Prażucha Świat staje się w Polsce miejscem spotkań wielkich fotografików z zagranicy (m.in. Henri Cartier-Bresson, Willy Ronis).

W 1957 r. wraca do Paryża i pracuje w polskojęzycznym czasopiśmie „Tygodnik Polski”. Robi dla niego liczne reportaże na temat wszystkiego, co we Francji ma związek z Polską (życie emigrantów, francuscy sportowcy polskiego pochodzenia, piosenkarze udający się z tournée do Polski, polscy artyści, uczeni czy politycy przyjeżdżający do Francji). Poza tym robi mnóstwo zdjęć Paryża, które chce wydać w formie książki, ale wciąż nie dość zadowolony ze swojej pracy odkłada publikację na później. Pracuje również dla malarza Jeana Dubuffeta i jego kolekcji Art brut.

W wieku 70 lat przechodzi na emeryturę, ale nie przestaje fotografować – wyłącznie dla własnej przyjemności, przyrodę – przede wszystkim zieleń i drzewa. Umiera w Paryżu w 1991 r.

Bibliografia

1. Grzegorz Klatka. Koniec Świata.. „Fotografia”. nr 33/2010. s. 107. 

[PRL]