Szyling duński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Szyling duński (duń. skilling) – duńska monetarna jednostka obrachunkowa używana od średniowiecza do 1873 roku.

Od końca X wieku stosowano go jako jednostkę obrachunkową równą 12 fenigom. W 1424 wybito monetę półszylingową (szóstak). Pierwsze szylingi w postaci monet pojawiły się za panowania Krzysztofa Bawarskiego (1440–1448).

W pierwszej połowie XVI wieku wybito monety dwuszylingowe. Od czasów Kanuta Wielkiego do połowy XIX wieku zawartość srebra w szylingu spadła ponad 100-krotnie. Za panowania Chrystiana VI (1730–1746) szyling miał wartość 2 i 1/2 polskiego grosza miedzianego.

Szyling wyszedł z obiegu od przystąpienia Danii do Skandynawskiej Unii Monetarnej w 1873 roku.

Zawartość srebra[edytuj | edytuj kod]

Zawartość czystego srebra w szylingu na przestrzeni dziejów:

Rok Srebro Podstawa
1035 10.8 12 fenigów
1086 9 12 fenigów
1154 3 12 brakteatów
1282 2.4 12 fenigów
1380 1.98 3 witeny
1424 1.9 2 szóstaki
1514 0.987 1/24 srebrnego guldena
1523 0.572 1/16 marki
1541 0.543 1/48 talara
1582 0.363 1/64 talara
1602 0.344 1/16 marki
1608 0.311 1/66 løvedalera
1618 0.25 1/128 srebrnej korony
1625 0.234 1/64 srebrnej korony
1746 0.215 1/24 rigsorta
1813 0.132 1/192 talara
1863 0.093 1/96 rigsdalera

Literatura[edytuj | edytuj kod]

  • Zbigniew Żabiński: Rozwój systemów pieniężnych w Europie zachodniej i północnej. Wrocław: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich – Wydawnictwo, 1989, ISBN 83-04-02992-8

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]