Przejdź do zawartości

Vinci Clodumar

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Vinci Clodumar
Data urodzenia

23 marca 1951

Deputowany do Parlamentu Nauru z okręgu Meneng
Okres

od 1987
do 1997

Minister sprawiedliwości
Okres

od 1989
do 1989

Minister Zdrowia i Edukacji
Okres

od 1989
do 1992

Minister finansów
Okres

od 1992
do 1994

Minister Robót i Prac Publicznych
Okres

od 1994
do 1995

Stały przedstawiciel Nauru przy ONZ
Okres

od 1999
do 2005

Następca

Marlene Moses

Vinci Niel Clodumar (ur. 23 marca 1951[1]) – nauruański polityk, dyplomata i prawnik.

Nauruańczyk z urodzenia. Kształcił się głównie w Australii, w której zdobył dyplom inżyniera. Po powrocie do kraju, został zatrudniony przez rząd Nauru w departamencie ds. rozwoju i przemysłu. Później zarządzał liniami lotniczymi na Nauru, był jednym z głównych działaczy Nauruańskiej Korporacji Fosforytowej; w latach 1987–1997 członek parlamentu, a w latach 1999–2005 przedstawiciel Nauru przy ONZ. Młodszy brat Kinzy Clodumara, byłego prezydenta Nauru.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Edukacja

[edytuj | edytuj kod]

Vinci Niel Clodumar urodził się 23 marca 1951 roku. Z pochodzenia jest Nauruańczykiem, mającym też korzenie marszalskie. Już od 13 roku życia kształcił się za granicą; w latach 1964-1969 uczęszczał do Scots School w Bathurst w Nowej Południowej Walii, w której zdał maturę z certyfikatem szkoły wyższej; już wtedy dał się poznać jako dobry uczeń i sportowiec. W latach 1971–1975, uczył się w Warnambool Institute of Technology w stanie Wiktoria, którą ukończył z dyplomem w dziedzinie inżynierii[2].

Vinci Clodumar odbył też czteroletnie szkolenie w ramach programu opracowanego przez Sąd Najwyższy Nauru, w wyniku którego otrzymał wykształcenie prawnicze[2].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Po uzyskaniu dyplomu inżyniera, wrócił do swojego rodzinnego kraju jako jeden z nielicznych absolwentów szkoły wyższej. Jeszcze w tym samym roku, został zatrudniony przez rząd Nauru w departamencie ds. rozwoju i przemysłu, w którym pełnił funkcję wyższego funkcjonariusza ds. wdrażania projektów. Jako młody inżynier, Vinci Clodumar został zatrudniony przez rząd Nauru do przeglądu i oceny potencjalnych projektów, mających na celu rozwój gospodarczy w kraju. Projekty pilotażowe, oceniane przez Clodumara były z różnych dziedzin (rolnictwo, transport, telekomunikacja czy sektor prywatny). Funkcję tę, pełnił do 1978 roku[2].

W 1978 roku, Clodumar został dyrektorem departamentu robót publicznych (był nim do 1981 roku) – jednego z największych i najważniejszych na Nauru. Był on odpowiedzialny za projektowanie i zarządzanie krajowymi programami mieszkaniowymi, a także dot. transportu publicznego i systemów budowlanych. W 1981 roku, został dyrektorem linii lotniczych Nauru (Air Nauru, obecnie Nauru Airlines) oraz dyrektorem urzędu ds. lotnictwa cywilnego. Transportowi lotniczemu przewodniczył tylko do 1982 roku, po czym został zatrudniony w Nauruańskiej Korporacji Fosforytowej (NPC) – najważniejszym przedsiębiorstwie na wyspie, dzięki której Nauru z czasem uzyskało drugi pod względem wysokości dochód narodowy w przeliczeniu na jednego mieszkańca na świecie (po Arabii Saudyjskiej). Z czasem, obejmował coraz ważniejsze funkcje; w 1986 roku, został jednym z menedżerów, a w 1988 roku był już najważniejszym człowiekiem tej korporacji, kiedy wybrano go na dyrektora generalnego NPC. Krótko pełnił tę funkcję, ponieważ w 1989 roku był już jednym z najważniejszych polityków w gabinecie nowo wybranego prezydenta Kenosa Aroiego[2]. W 1990, był przewodniczącym Banku Nauru[3].

Działalność polityczna i gospodarcza

[edytuj | edytuj kod]

Wystartował w wyborach parlamentarnych na Nauru w 1987 roku, w wyniku których dostał się do parlamentu (jako reprezentant okręgu Meneng). Reelekcję uzyskiwał w trzech kolejnych (w 1989[4], 1992[5] i 1995[6]). W wyniku wyborów z 1997 roku[7] znalazł się poza izbą[2].

Był członkiem parlamentu przez 10 lat. W gabinecie Kenosa Aroiego (1989) był ministrem sprawiedliwości. Krótko pełnił tę funkcję, gdyż Kenos Aroi rządził krajem tylko przez niecałe pół roku; nowo wybranym prezydentem został Bernard Dowiyogo, który był nim nieprzerwanie do 1995 roku. Za jego czasów, Clodumar pełnił funkcje: ministra zdrowia i edukacji (1989-1992), ministra finansów (1992-1994) oraz ministra robót i prac publicznych (1994-1995)[2].

Po utracie mandatu poselskiego w roku 1997, Vinci Clodumar objął kierownictwo Nauruańskiej Korporacji Fosforytowej oraz funduszu Nauru Phosphate Royalties Trust, odpowiedzialnego za inwestowanie pieniędzy pochodzących z NPC. Przewodniczył tym organom do 1999 roku[2].

Od 1999

[edytuj | edytuj kod]

W 1999 roku, Clodumar był przewodniczącym Nauruańskiej Korporacji Rehabilitacyjnej. Głównym celem tego przedsięwzięcia jest rekultywacja zdewastowanego przez wydobycie fosforytów terenu na Nauru (głównie chodzi o teren wnętrza wyspy)[8]. Razem ze swoim małym zespołem zarządzającym, był odpowiedzialny m.in. za przygotowywanie budżetu inauguracyjnego[2].

Pod koniec 1999 roku, Clodumar został pierwszym w historii stałym przedstawicielem Nauru przy Organizacji Narodów Zjednoczonych. Już od początku, przedstawiciel Nauru zaangażował się w pracach i obradach tejże organizacji. Udzielał się zwłaszcza w spotkaniach i komisjach dot. bezpieczeństwa i kwestii prawnych. Jako przedstawiciel Forum Wysp Pacyfiku (którego był przewodniczącym), Clodumar odegrał ważną rolę w poprawie spójności regionu Pacyfiku i jego reprezentowaniu na arenie międzynarodowej[2]. Krytykował Stany Zjednoczone za chęć wznowienia prób atomowych na Pacyfiku[9].

W 2005 roku został zastąpiony przez Marlene Moses[10].

Clodumar jest przewodniczącym Nauruańskiego Stowarzyszenia Prawnego[11].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jest bratem Kinzy Clodumara, byłego prezydenta Nauru. Szwagierką Vinciego, a żoną Kinzy, jest Polka z pochodzenia – Miroslawa (Mirosława) Clodumar, bardziej znana jako „Mirka”. Zarówno ona, jak jej dzieci, są obywatelami Australii[12].

Vinci Clodumar jest w związku małżeńskim z Marion Clodumar (od ok. 1977 roku). Zna dwa języki: angielski i nauruański. Lubi podróżować, słuchać muzyki oraz oglądać różne wydarzenia sportowe[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. VINCI CLODUMAR. katagogi.com. [dostęp 2013-05-31]. (ang.).
  2. a b c d e f g h i j Resume of H.E. Mr. Vinci N. Clodumar Ambassador and Permanent Representative. un.int. [dostęp 2013-05-31]. (ang.).
  3. World Currency Yearbook. International Currency Analysis, Incorporated, 1990, s. 890. [dostęp 2013-06-15].
  4. NAURU Parliamentary Chamber: Parliament ELECTIONS HELD IN 1989. ipu.org. [dostęp 2013-06-01]. (ang.).
  5. NAURU Parliamentary Chamber: Parliament ELECTIONS HELD IN 1992. ipu.org. [dostęp 2013-06-01]. (ang.).
  6. NAURU Parliamentary Chamber: Parliament ELECTIONS HELD IN 1995. ipu.org. [dostęp 2013-06-01]. (ang.).
  7. NAURU Parliamentary Chamber: Parliament ELECTIONS HELD IN 1997. ipu.org. [dostęp 2013-06-01]. (ang.).
  8. Homepage - Pinnacle. nrurehab.org. [dostęp 2013-06-02]. (ang.).
  9. Nauru criticises US stance on nuclear weapons. converge.org.nz. [dostęp 2013-06-15]. (ang.).
  10. NEW PERMANENT REPRESENTATIVE OF NAURU PRESENTS CREDENTIALS. un.int. [dostęp 2013-06-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-01-20)]. (ang.).
  11. Republic of Nauru. southpacificlawyers.org. [dostęp 2013-06-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-11)]. (ang.).
  12. PACIFIC ISLANDS REPORT. pidp.org. [dostęp 2013-06-01]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]