Włodarz (funkcja)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Włodarz – zarządca odpowiedzialny przed właścicielem majątku ziemskiego za jego stan lub w ograniczonym zakresie osoba odpowiedzialna za stan prac w polu.

W XI i XII wieku włodarze kierowali dworami panującego, następnie także innych panów feudalnych zarządzając ośrodkami włości składających się z kilku wsi. W okresie późniejszym (do XIX) włodarze byli wybierani przez właścicieli dóbr ziemskich z chłopów i odpowiadali za stan prac polowych w folwarkach[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tadeusz Łepkowski, Słownik historii Polski, Warszawa 1973, s. 483.