„miasto-miasto”

„Miasto-miasto” – wspólna nazwa pierwotnych systemów automatycznej telefonicznej łączności międzymiastowej i międzynarodowej funkcjonujących w Polsce mniej więcej w latach 1964–1995. Systemy te powstawały w poszczególnych relacjach z jednego miasta do innego z zastosowaniem różnorodnych rozwiązań technicznych. Zwykle pierwszym miastem docelowym była Warszawa. Obowiązywała w nich bardzo chaotyczna numeracja. W określonym kierunku (do danego miasta) funkcjonowały różne numery kierunkowe z różnych miast początkowych. Na przykład numer kierunkowy w relacji Poznań-Warszawa był inny niż z Łodzi do Warszawy. Numery kierunkowe w tych relacjach zwykle rozpoczynały się od cyfry „8” (w katowickiej strefie numeracyjnej: „1”), nie używanej na pierwszej pozycji w numerach lokalnych i miały długość 2-4 cyfr. Po wybraniu numeru kierunkowego abonent dzwoniący uzyskiwał ton – sygnał zgłoszenia centrali docelowej. Wybierany numer mógł mieć postaci:

~8A ~QMCDU

~8AB ~QMCDU

~8ABC ~QMCDU

W toku dalszego rozwoju technologicznego zautomatyzowano proces łączenia połączeń tranzytowych przez centrale międzymiastowe. Wymagało to jednak podania dodatkowych cyfr numeru kierunkowego na tranzyt (dodatkowe 1-2 cyfry). Wybierany numer mógł być w postaci:

~8A ~X ~QMCDU

~8AB ~X ~QMCDU

~8ABC ~X ~QMCDU

~8A ~XY ~QMCDU

~8AB ~XY ~QMCDU

~8ABC ~XY ~QMCDU

W sieciach lokalnych obsługiwanych przez centrale typu AG stosowano różne nietypowe kombinacje i odmienne numeracje, np. z sieci telefonicznej w Milówce (powiat żywiecki, woj. śląskie):

~0~ – Żywiec

~0~0~ – Katowice

~0~8~ – Bielsko-Biała

Po wdrożeniu jednolitej automatycznej sieci międzymiastowej (ACMM) systemy miasto-miasto zostały zlikwidowane.

Zobacz też

• strefa numeracyjna
• Plan numeracji krajowej
• numery telefoniczne w Polsce
• numer kierunkowy

Bibliografia

• Maciej Bębenek, Jerzy Kubasik: Projekt zmian PNK. UKE Warszawa, 2007. [dostęp 2014-10-27]. (pol.).
• Eugeniusz Gołębiewski: Historia numeracji w sieci telefonicznej. 2006-10-08. [dostęp 2012-02-21]. (pol.).