Ćwiczenie grupowe
Ćwiczenie grupowe – najprostsza forma ćwiczenia taktycznego oficerów i sztabów, podczas którego wszyscy uczestnicy występują jednocześnie w tej samej roli. Kierownik ćwiczenia grupowego występuje najczęściej w charakterze wyższego przełożonego lub sąsiada, informując szkolonych o przebiegu działań wojsk własnych i przeciwnika[1][2][3].
Charakterystyka ćwiczenia[edytuj | edytuj kod]
- Cel
- pogłębienie wiedzy teoretycznej oraz nauczenie i doskonalenie praktycznego rozwiązywania problemów taktycznych na szczeblach dowodzenia od batalionu/dywizjonu w dół, a także wykonywania pewnych czynności (zadań) dowódczych i sztabowych na określonym stanowisku (funkcji) służbowym[4].
- Istota
- wszyscy szkoleni występują w jednej roli (oficera operacyjnego, rozpoznania, wsparcia, itp.), rozwiązują te same zadania (problemy operacyjno-taktyczne) na tle jednolitej sytuacji bojowej. W ćwiczeniach grupowych dopuszczalne jest również tworzenie zespołów (sekcji), składających się z różnych osób funkcyjnych. Uczestnicy szkolenia występują wówczas w różnych, wyznaczonych im przez kierownika ćwiczenia, rolach i rozwiązują przydzielone im problemy (zadania)[5][6].
- Treść
- planowanie, organizacja i prowadzenie działań operacyjno-taktycznych w różnych sytuacjach pola walki (konfliktu lub misji) przez określoną osobę funkcyjną[7].
Prowadzenie ćwiczeń grupowych[edytuj | edytuj kod]
Ćwiczenia grupowe składają się zwykle z jednego, lub kilku 2-6 godzinnych zajęć[1], podczas których uczestnicy[7]:
- oceniają sytuację
- wypracowują decyzje
- przygotowują dokumenty bojowe
- prowadzą rekonesanse
- stawiają zadania wykonawcom itp.
Wypracowane przez ćwiczących koncepcje walki oraz formułowane, wrysowywane na mapę decyzje, rozkazy i zarządzenia są uzasadniane i poddawane dyskusji w zatrzymanym czasie operacyjnym[7].
Ćwiczenia grupowe, a w szczególności poszczególne zajęcia tych ćwiczeń prowadzone są według rozwiązań autorskich zgodnie z metodyką działania poszczególnych osób funkcyjnych. Zasadniczą metodą stosowaną w kolejnych zajęciach ćwiczeń jest metoda sytuacyjna i praktycznego działania. Stosowany może być też opis, pokaz i inne metody poglądowe[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Laprus (red.) 1979 ↓, s. 78.
- ↑ Krakowski (red.) 2015 ↓, s. 18.
- ↑ Krakowski (red.) 2015 ↓, s. 29.
- ↑ Leśniewski 2012 ↓, s. 141.
- ↑ Polak i Joniak 2014 ↓, s. 409.
- ↑ Wołejszo 2005 ↓, s. 44.
- ↑ a b c d Leśniewski 2012 ↓, s. 142.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krzysztof Krakowski (red.): Edukacja obronna. Leksykon podstawowych pojęć i terminów. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2015. ISBN 978-83-7523-497-8.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 81. ISBN 83-11-06229-3.
- Zbigniew Leśniewski: Doskonalenie kadr w organizacjach wojskowych. Wybrane zagadnienia dydaktyki obronnej. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2012. ISBN 978-83-7523-174-8.
- Andrzej Polak, Jacek Joniak: Sztuka wojenna. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978-83-7523-273-8.
- Jarosław Wołejszo: Metodyka przygotowania i prowadzenia ćwiczeń z dowództwami. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2005.