Śledziennica skrętolistna
|
||
 Pokrój i siedlisko |
||
| Systematyka[1] | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Klad | rośliny naczyniowe | |
| Klad | rośliny nasienne | |
| Klasa | okrytonasienne | |
| Rząd | skalnicowce | |
| Rodzina | skalnicowate | |
| Rodzaj | śledziennica | |
| Gatunek | śledziennica skrętolistna | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Chrysosplenium alternifolium L. Sp. Pl. 1: 398. 1753 |
||
Śledziennica skrętolistna (Chrysosplenium alternifolium L.) – gatunek rośliny z rodziny skalnicowatych. Jest średnio pospolity w całej Polsce, zarówno na niżu, jak i w górach.
Morfologia[edytuj kod]
- Łodyga
- Osiąga wysokość 5-20 cm, trójkanciasta, w dolnej części rzadko owłosiona.
- Kłącze
- Pełzające, wytwarzające długie rozłogi.
- Liście
- U nasady wcięte, koliste. Liście odziomkowe wyrastają na ogonkach dwukrotnie dłuższych od blaszki, liście łodygowe mają ogonki co najmniej tak długie, jak blaszka. Ułożone skrętolegle. Blaszki o karbowano-wrębnych brzegach, o bardzo wąskich wcięciach między wrębami. Na górnej stronie blaszki nieliczne, grube włoski.
- Kwiaty
- Niepozorne, żółtozielone, zebrane w kwiatostan – baldachogrono. Rolę okwiatu pełnią wyłącznie działki kielicha, płatków korony brak. Kwiaty otoczone są złocistożółtymi liśćmi przykwiatowymi pełniącymi rolę powabni. Kwitnie od marca do maja, jest jedną z najwcześniej zakwitających krajowych roślin wiosennych. Przeważnie roślina samopylna, czasami zapylana przez owady i ślimaki. Kwiaty przedsłupne lub równoczesne[2].
Bylina i ekologia[edytuj kod]
Bylina, hemikryptofit, chamefit. Siedlisko: torfowiska, lasy, brzegi górskich potoków, mokre i cieniste miejsca w lesie. W górach występuje po piętro kosówki. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Alno-Ulmion[3].
Ciekawostki[edytuj kod]
Nazwa śledziennica wywodzi się stąd, że dawniej używano jej do leczenia schorzeń śledziony.
Przypisy
- ↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2009-06-26].
- ↑ Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
- ↑ Matuszkiewicz Władysław: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
Bibliografia[edytuj kod]
- Wilhelm Eisenreich: Rozpoznawanie roślin i zwierząt. Elipsa, 2005. ISBN 83-7265-073-X.
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
