Świeca dymna DM-11
Świeca dymna DM-11 – rodzaj świecy dymnej produkcji polskiej będącej na wyposażeniu ludowego Wojska Polskiego.
Charakterystyka świecy[edytuj | edytuj kod]
Świece dymne DM-11 produkowane były od 1954 na licencji radzieckiej przez Zakłady Materiałów Wybuchowych w Krywałdzie[1]. Ich budowa i dane taktyczno-techniczne w zasadzie nie różniły się od importowanych wcześniej z ZSRR odpowiedników. Wykorzystywano je do stawiania zasłon dymnych na szerokim froncie. Wytworzona zasłona dymna miała długość do 100 metrów i szerokość rzędu 10-15 metrów. Świecę zapalano przy użyciu zapalnika tarciowego. Ponadto używano ich do wzmocnienia zasłon dymnych stawianych z użyciem innych, bardziej wydajnych środków zadymiania.
- Skład[a]
- metalowy cylinder z pokrywką[2]
- diafragma
- mieszanka dymotwórcza
- antracen
- chlorek amonowy
- chloran potasu
- zapłonnik tarciowy.
- Dane taktyczno-techniczne[3]
- masa – 1,8 do 2 kg,
- czas rozpalania świecy – 30 sekund,
- czas intensywnego dymienia – 5 do 7 minut,
- długość zasłony dymnej – około 100 metrów,
- szerokość zasłony dymnej – 10 do 15 m.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Podobną budowę oraz parametry techniczno-taktyczne miały świece dymne DM-1, DM-4 i DM-6.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 113.
- ↑ Malczewski i Polkowski 1970 ↓, s. 235.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 62.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Juliusz Malczewski, Roman Polkowski: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. T. 4: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek inżynieryjno-saperskich, drogowych i chemicznych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
- Ireneusz Nowak: Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku. Sprzęt i środki wojsk chemicznych. T. 2. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-81-6.