Żydowski Komitet Bezpieczeństwa Publicznego
Żydowski Komitet Bezpieczeństwa Publicznego – instytucja utworzona w czasie walk polsko-ukraińskich w 1918 roku we Lwowie, mająca na celu ochronę ludności żydowskiej w mieście.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Komitet został utworzony 1 listopada 1918 roku, a jego rozwiązanie nastąpiło 22 listopada, po zwycięstwie Polaków nad Ukraińcami[1].
W skład Komitetu weszli: Juliusz Eisler, Aleksander Hausmann, Emil Parnas, Awigdor Gritz i Leon Reich[2].
W czasie swojej działalności Komitet ogłosił neutralność wobec konfliktu polsko-ukraińskiego i odrzucił propozycję Ukraińców, by wejść w skład Ukraińskiej Rady Narodowej[1]. W celu utrzymania porządku w rejonach zamieszkałych przez Żydów we Lwowie (przedmieście Janowskie, Kleparów, Żółkiewskie, oraz ulice: Boimow, Wałowa, Serbska), Komitet utworzył własną milicję, liczącą około 300 osób. Komendantem milicji został Juliusz Eisler. Formacja ta spotkała się z niechęcią części Żydów, którzy deklarowali współpracę z Polakami we Lwowie. W początkowym okresie istnienia, niektórzy funkcjonariusze milicji sprzyjali, a nawet otwarcie współpracowali z Ukraińcami, co było sprzeczne z deklaracją Komitetu. Pod koniec walk, gdy Polacy zaczęli odnosić sukcesy, ta współpraca ustała. W dużym stopniu była to zasługa faktu znacznego spolonizowania Żydów lwowskich[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Aleksandra Imiłowska-Duma, Stosunki polsko-żydowskie we Lwowie w latach 1918 – 1919, „Polonistyczno-Ukrainoznawcze Studia Naukowe” (3), 2017, s. 117–134.
- ↑ a b Komitet Bezpieczeństwa Publicznego, [w:] Encyklopedia Białych Plam, t. XVII, Radom 2006, s. 310-313.