Adamiuk (nazwisko)
Adamiuk (forma żeńska: Adamiuk, liczba mnoga: Adamiukowie) – polskie nazwisko.
Etymologia nazwiska[edytuj | edytuj kod]
Nazwisko pochodzi prawdopodobnie od imienia Adam (→ Adami–uk)[1]. Adam, to imię biblijne występujące w Polsce bardzo często od XII wieku[1][2]. Geneza imienia nie jest jednoznaczna, być może pochodzi od hebrajskiego adhamah → ziemia lub od sumeryjskiego ada–mu → mój ojciec, albo od akadyjskiego ad–mu → narodzenie, czy też od arabskiego adama → przylgnąć[3]. Nazwisko notowane od 1662 roku[1].
Demografia[edytuj | edytuj kod]
Na początku lat 90. XX wieku w Polsce mieszkało 707 osób o tym nazwisku, najwięcej w dawnym województwie: bielskopodlaskim – 191, białostockim – 176 i katowickim – 40[4]. W 2002 roku według bazy PESEL mieszkało w Polsce 658 osób o nazwisku Adamiuk, najwięcej w powiatach bialskim i hajnowskim[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Kazimierz Rymut: Nazwiska Polaków • Słownik historyczno-etymologiczny. T. I. Kraków: Instytut Języka Polskiego PAN, 1999, s. 1.
- ↑ Witold Taszycki: Słownik staropolskich nazw osobowych. T. I. Wrocław: Instytut Języka Polskiego PAN, 1965, s. 11-13.
- ↑ Maria Malec: Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. II. Kraków: Dom Wydawnictw Naukowych s.c., 1995, s. 3.
- ↑ Kazimierz Rymut: Słownik nazwisk współcześnie w Polsce używanych. T. 1. Kraków: Instytut Języka Polskiego PAN, 1992-1994, s. 10.
- ↑ Kazimierz Rymut: Słownik nazwisk używanych w Polsce na początku XXI wieku (wydanie II poprawione)(CD-ROM). Kraków: Instytut Języka Polskiego PAN, 2005.