Anatol Krasouski
| Data i miejsce urodzenia |
17 maja 1952 |
|---|---|
| Data śmierci |
po 16 września 1999 (zaginął) |
Anatol Krasouski (ros. Анатолий Степанович Красовский, biał. Анатоль Красоўскі, ur. 17 maja 1952 w Krupkach, zaginiony 16 września 1999 roku) – białoruski biznesmen, pedagog, polityk opozycyjny.
Był wydawcą kilku gazet[1]. Krasouski wraz z Wiktarem Hanczarem publicznie krytykowali Aleksandra Łukaszenkę za sfałszowanie wyników referendum z 1996 roku, rozszerzającego uprawnienia prezydenta[2]. 16 września 1999 roku wraz z Hanczarem został porwany[1]. Zdaniem opozycji za porwaniem stał, działający na zlecenie Aleksandra Łukaszenki, Specjalny Oddział Szybkiej Reakcji pułkownika Dzmitryja Pauliczenki[3].
W 2000 roku szef Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Uładzimir Nawumau otrzymał od generała Mikałaja Łapacika sprawozdanie, w którym znajdowała się informacja, że za porwaniem stali Dzmitryj Pauliczenka oraz poprzedni szef Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Juryj Siwakou i Wiktar Szejman, który w 2000 roku objął stanowisko prokuratora generalnego[4].
Na początku XXI wieku specjalny wysłannik Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy Christos Purgurides prowadził śledztwo dotyczące zaginięcia białoruskich opozycjonistów, w tym Krasouskiego. W raporcie Purgurides stwierdził, że za zaginięciami odpowiada Specjalny Oddział Szybkiej Reakcji pułkownika Pauliczenki, a sam Łukaszenka miał wyrazić zgodę na zamordowanie swoich przeciwników politycznych[2].
W 2019 roku rodzina Krasouskiego została poinformowana o zawieszeniu śledztwa w sprawie zaginięcia opozycjonisty[4].
W grudniu 2019 roku były funkcjonariusz białoruskiego Specjalnego Oddziału Szybkiego Reagowania Jurij Hareuski stwierdził, że za porwaniem i zamordowaniem Krasouskiego stał Specjalny Oddział Szybkiej Reakcji. Krasouski miał być zastrzelony przez dowódcę Oddziału Dzmitryja Pauliczenkę. Rozkaz miał być wydany ustnie[2].
Do dzisiaj nie odnaleziono ciała Krasouskiego. Zdaniem Jurija Hareuskiego ciała Hanczara i Krasouskiego ukryto na terenie poligonu Wałowszczyna[4].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Igor Iwaniuk: Szwadrony śmierci zabijały opozycjonistów w Białorusi. "To przełom, ulica zaczęła o tym mówić". wyborcza.pl, 2019-12-18. [dostęp 2021-08-08].
- ↑ a b c Piotr Andrusieczko: Jak "znikano" przeciwników Łukaszenki. Spowiedź byłego oficera białoruskiego specnazu. wyborcza.pl, 2019-12-18. [dostęp 2021-08-08].
- ↑ Brzeziecki i Nocuń 2014 ↓, s. 110–111.
- ↑ a b c 21 lat temu przepadli przeciwnicy Łukaszenki. belsat.eu, 2020-09-16. [dostęp 2021-08-08].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Brzeziecki, Małgorzata Nocuń: Łukaszenka. Niedoszły car Rosji. Kraków: SIW Znak, 2014.