Arcellinida
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Supergrupa | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Rząd |
Arcellinida |
| Nazwa systematyczna | |
| Arcellinida Kent, 1880 | |
Arcellinida – największa grupa ameb skorupkowatych, należąca do supergrupy Amoebozoa (w klasyfikacji Cavaliera-Smitha[1]. Należy tu ok. 1100 gatunków[2]. Według Cavalier-Smitha do Arcellinida należy tutaj 18 rodzajów[1] m.in.:
- Arcellina Haeckel 1894
- Difflugina Meisterfeld 2002
- Phryganellina Bovee 1985
- Nolandella Page 1980
- rodzaje o niepewnej przynależności
Wszystkie Arcellinida są wolno żyjące, poruszają się i odżywiają za pomocą lobopodiów. Najmniejsze okazy mierzą około 10 µm długości, podczas gdy okazy największe dochodzą do 450 µm. Ich skorupki zbudowane są w rozmaity sposób, dzięki czemu zróżnicowanie występujących form jest bardzo duże. Występują we wszystkich zbiornikach wody słodkiej, łącznie z osadami, mchami oraz glebami. Każde środowisko jest reprezentowane przez specyficzną formę. Stanowią one ważne składniki wodnych oraz lądowych ekosystemów, głównie za sprawą spożywania bakterii, grzybów, oraz różnych gatunków glonów.
Budowa skorupki[edytuj | edytuj kod]
Istnieją trzy główne typy skorupek.
1. Skorupki białkowe (zbudowane z materii organicznej)
2. Skorupki powstałe ze zlepionych ze sobą obiektów pobranych ze środowiska ("aglutynacyjne")
3. Skorupki zbudowane z materii nieorganicznej łączonej przez komórkę
Większość gatunków posiada skorupki aglutynacyjne, które tworzone są przez zewnętrzne materiały, takie jak drobne ziarenka piasku lub puste skorupki okrzemków, łączone w organiczną całość, która może przybierać różne kształty, np. podobne do zachodzących na siebie płytek, tworzących wspólny pancerz[3].
Budowa komórki[edytuj | edytuj kod]
W przypadku wielu gatunków niewiele wiadomo na temat wewnętrznej budowy, ze względu na skorupkę uniemożliwiającą wgląd wewnątrz ameb. W większości przypadków przednia część, usytuowana bliżej otworu jest nieco mniej gęsta niż część tylna, w której znajduje jądro komórkowe (zazwyczaj jedno, rzadziej dwa).
Pseudopodia zazwyczaj ciężko zaobserwować. Z ich pomocą ameba porusza się oraz zdobywa pożywienie.
Fotosynteza[edytuj | edytuj kod]
Niektóre z gatunków posiadają wewnątrz swojej komórki symbiotyczne glony, dzięki którym wykazują częściowy autotrofizm. Te występują głównie w warstwie mokrych mszaków torfowiskowych. Ze względu na brak odpowiedniego nasłonecznienia nie występują w warstwach dna oraz osadów jeziornych[3].
Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]
Arcellinida rozmnażają się bezpłciowo, przez podział komórki. Jako pierwsza powstaje komórka organizmu potomnego. W zależności od rodzaju skorupki, organiczne elementy budowlane lub cząstki mineralne są rozmieszczone wokół przedłużenia cytoplazmatycznego funkcjonującego jako szablon[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Alexey V. Smirnov i inni, A Revised Classification of Naked Lobose Amoebae (Amoebozoa: Lobosa), „Protist”, 162 (4), 2011, s. 545-570, DOI: 10.1016/j.protis.2011.04.004, PMID: 21798804.
- ↑ Sina M. Adl i inni, The Revised Classification of Eukaryotes, „Journal of Eukaryotic Microbiology”, 59 (5), 2012, s. 429-493, DOI: 10.1111/j.1550-7408.2012.00644.x, PMID: 23020233, PMCID: PMC3483872.
- ↑ a b c Sergej Ivanovič Berney Nikolaev i inni, The Testate Lobose Amoebae (Order Arcellinida Kent, 1880) Finally Find their Home within Amoebozoa, „Protist”, 156 (2), 2005, s. 191–202, DOI: 10.1016/j.protis.2005.03.002, ISSN 1434-4610, PMID: 16171186 [dostęp 2019-06-06].