102 mm armata morska Zakładów Obuchowskich
 Armata 102 mm jako pomnik obrony wybrzeża w Finlandii | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
101,6 mm |
| Długość lufy |
6284 mm |
| Donośność |
16,1 km (przy 30°) |
| Prędkość pocz. pocisku |
823 m/s |
| Masa |
6,2 tony |
| Kąt ostrzału |
-6°/+15° |
| Szybkostrzelność |
10–15 strz./min. |
| Obsługa |
7 |
Armata morska 102 mm – rosyjska armata morska produkowana w Zakładach Obuchowskich. Na wyposażeniu Marynarki Wojennej Imperium Rosyjskiego od 1909 roku, była montowana głównie na niszczycielach.
Geneza[edytuj | edytuj kod]
Działa powstało w odpowiedzi na zapotrzebowanie zgłoszone w styczniu 1907 roku przez bohatera wojny rosyjsko-japońskiej – Nikołaja Essena. Pełnił on wówczas w stopniu kontradmirała funkcję dowódcy Minnoj Dywizji Floty Bałtyckiej. Essen zwrócił uwagę, iż niszczyciele o wyporności 500–600 ton posiadają artylerię okrętową tego samego kalibru, co torpedowce o wyporności 350 ton – na obu klasach okrętów zamontowane były działa 75 mm[1].
Do konstrukcji armaty o kalibrze 4 cali przystąpiły Zakłady Obuchowskie. Technicznego wsparcia udzieliła im angielska firma Vickers. Próby poligonowe nowej broni odbyły się w sierpniu 1909 roku, zaś pod koniec roku zakład rozpoczął produkcję seryjną. W 1910 roku działa zostały zamontowane na pierwszych okrętach – niszczycielach typu Dobrowolec[1].
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Działo miało kaliber 4 cale, co odpowiadało 101,6 mm[2]. Lufa miała całkowitą długość 6284 mm (61,6 kalibrów), jej gwintowana część mierzyła 5285 mm[a]. Wewnątrz znajdowały 24 gwinty o głębokości 1,016 mm. Zamek klinowy poziomy ważył 50–53 kg[3][4][5].
Armata z łożem miała masę 6,2 tony, jednak na niszczycielach stosowano wariant lżejszy, ważący 5,7 tony[6]. Masa samej lufy wynosiła 2,2[2] lub 2,8 tony[5]. Działo chronione było przez tarczę o grubości 38 mm. Ważyła ona 290 kilogramów[6].
Lufa mogło być standardowo opuszczana o 6 stopni i podnoszona o 15 stopni. Aby zwiększyć kąt podniesienia, w późniejszych egzemplarzach łoże działa montowano na cokole. W 1914 roku zastosowano cokół o wysokości 200 mm, co pozwoliło powiększyć wychył do 20 stopni. W 1916 roku uzyskano dodatkowe 5 stopni przy pomocy podstawy o wysokości 320 mm, zaś przy cokole o wysokości 500 mm osiągnięto kąty od -10° do + 30°[6][1]. W płaszczyźnie poziomej działo mogło obracać się bez ograniczeń. Ruch, zarówno w poziomie jak i w pionie, odbywał się z maksymalną prędkością 3 stopni na sekundę[3].
Działo mogło wystrzeliwać następujące pociski[5][7]:
| Pocisk | Masa | Długość | Uwagi |
|---|---|---|---|
| burzący wz. 1911 | 17,5 kg | 5 kalibrów | 2,4 kg materiału wybuchowego |
| burzący wz. 1915[b] | 17,5 kg | 5 kalibrów | 2,1 kg materiału wybuchowego |
| szrapnel | 17,5 kg | 4,38 kalibra | zapalnik z 22 sekundowym opóźnieniem |
| zapalający | 17,6 kg | 4 kalibry | |
| nurkujący | 15,8 kg | 5,05 kalibra | 3,13 kg materiału wybuchowego |
| oświetlający | 15,08 kg | 4,7 kalibra | |
| chemiczny | ? | ? | wypełniony gazem duszącym |
Stanowisko artyleryjskie obsługiwane było przez 7 osób. Teoretyczna szybkostrzelność wynosiła 15 strzałów na minutę, dobrze wyćwiczony działon osiągnąć mógł 12 strzałów na minutę, zaś praktyczna szybkostrzelność działa wynosiła 10 strzałów na minutę. W przypadku pocisku burzącego wz. 1915 prędkość początkowa wynosiła 823 m/s, zaś donośność przy kącie 30° około 16,1 kilometra. Dla szrapnela i pocisku nurkującego wielkości te wynosiły odpowiednio 11 km przy 768 m/s i 2,2 km przy 208,8 m/s[1][7].
Historia użycia[edytuj | edytuj kod]
Zamówiono 505 sztuk dział 102 mm. Do 1 stycznia 1917 r. wyprodukowano 225 sztuk, kolejne 200 miało być dostarczone do końca roku, zaś pozostałe 80 w roku 1918[8]. Do 1918 roku działa te używane były jedynie na niszczycielach. Po wybuchu wojny domowej montowano je również na kanonierkach i pływających bateriach.
22 czerwca 1941 roku na stanie Marynarski Wojennej ZSRR znajdowały się 152 sztuki opisywanych dział. Najwięcej z nich – 49 – znajdowało się na okrętach Floty Bałtyckiej, po 30 sztuk posiadały Flota Oceanu Spokojnego i Flota Czarnomorska (35 sztuk na stanie z 1 kwietnia 1917 roku[8]), zaś Flota Północna używała 18 egzemplarzy. Na kanonierkach flotylli rzecznych znajdowało się 15 dział 102 mm L/60, 9 przypadało na Flotyllę Kaspijską, zaś 6 na Flotyllę Pińską. Dodatkowo 10 armat stanowiło uzbrojenie strażniczych okrętów na służbie NKWD[5].
Za sprawą przejęcia niszczycieli „Awtroił” i „Spartak” przez marynarkę wojenną Estonii, armaty były używane również poza granicami ZSRR. W latach 1919–1933 niszczyciele wyposażone w łącznie 9 dział 102 mm znajdowały się we władaniu Estonii, po czym zostały sprzedane Peru[9].
Broń ta cieszyła się dobrą opinią, zarówno u użytkowników, jak i ich przeciwników. Na początku I wojny światowej przewyższała kalibrem broń używaną przez niemieckie niszczyciele (88 mm), podkreślano też jej zadowalającą szybkostrzelność[1].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Campbell 1985 ↓, s. 362 podaje długość gwintowanej części na 57 kalibrów, co po przeliczeniu daje 5791 mm.
- ↑ Według Чернышов 2007 ↓, s. 55 pociski wz. 1916.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Чернышов 2007 ↓, s. 54.
- ↑ a b Campbell 1985 ↓, s. 362.
- ↑ a b Praca zbiorowa 1995 ↓, s. 19.
- ↑ Чернышов 2007 ↓, s. 56.
- ↑ a b c d Широкорад 1997 ↓, s. 10.
- ↑ a b c Baszkirow i in. 2002 ↓, s. 29.
- ↑ a b Baszkirow i in. 2002 ↓, s. 30.
- ↑ a b Широкорад 1997 ↓, s. 9.
- ↑ Ehlers 2012 ↓, s. 49.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Leonid G. Baszkirow, Andres Waldre, Nikołaj W. Mitiuckow, John A. Rodriges. Niszczyciele Spartak i Awtroił cz. I. „Okręty Wojenne”, s. 26–35, 2002. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo „Okręty Wojenne”. ISSN 1231-014X. Nr 51 (1/2002). (pol.).
- А. А. Чернышов: «Новики». Лучшие эсминцы Российского Императорского флота. Moskwa: Коллекция, Яуза, ЭКСМО, 2007, s. 53–57, seria: Арсенал-Коллекция. ISBN 978-5-699-23164-5. (ros.).
- А. Б. Широкорад. Корабельная артиллерия Российского флота 1867–1922 гг.. „Морская коллекция”, s. 9–10, 1997. Moskwa: Моделист-конструктор. Nr 2 (14). (ros.).
- John Campbell: Naval weapons of World War Two. Annapolis: Naval Institute Press, 1985, s. 362–363. ISBN 0-87021-459-4. (ang.).
- Praca zbiorowa: Морская артиллерия отечественного военно-морского флота. Petersburg: Лель, 1995, s. 18–21. ISBN 5-86761-003-X. (ros.).
- Hartmut Ehlers. Marynarka Wojenna i Paramilitarne Siły Morskie Estonii 1918-1940. „Okręty Wojenne”, s. 46–50, 2012. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo „Okręty Wojenne”. ISSN 1231-014X. 1/2012 (111). (pol.).