Przejdź do zawartości

Black Diamond Bay

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Black Diamond Bay
Wykonawca utworu
z albumu Desire
Bob Dylan
Wydany

16 stycznia 1976

Nagrywany

30 lipca, 1975

Gatunek

folk rock

Długość

7:30

Twórca

Bob Dylan

Producent

Don DeVito

Wydawnictwo

Columbia Records

Black Diamond Baypiosenka skomponowana przez Boba Dylana, nagrana przez niego w lipcu 1975 r., wydana na albumie Desire w styczniu 1976 r.

Historia i charakter utworu

[edytuj | edytuj kod]

Utwór ten został nagrany w Studio E Columbia Recording Studios w Nowym Jorku 30 lipca 1975 r. Była to czwarta sesja nagraniowa tego albumu. Producentem sesji był Don DeVito[1].

Kolejna piosenka albumu, która jest wyraźnie kinematograficzna, łącząc filmowe elementy z „Lily, Rosemary and the Jack of Hearts” ze zwariowanymi książkami humorystycznymi i narracyjnością typu „Bob Dylan’s 115th Dream”. Utwór ten jest więc typem piosenki, której odpowiednik w naszym kręgu kulturowym jest niełatwy do znalezienia. Tego typu zwariowane i absurdalne opowieści nazywa się w j. angielskim „shaggy-dog stories”. W tej piosence mamy zmieszane takie elementy jak kobieta, kapelusz typu panama, Grek, pierścień, żołnierz, trzęsienie ziemi, wulkan, Walter Cronkite i na dodatek prawdziwa miłość. Jak wiele tego typu piosenek Dylana nadaje się więc do dekonstrukcji. Często więc wskazuje się na wpływy powieści Josepha Conrada „Victory”, której elementy: tajemnicza kobieta, hotel, wulkan i „black diamond bay” czyli port węglowy powtarzają się u Dylana. Według tej interpretacji piosenka byłaby unowocześnioną, halucynacyjną wersją powieści. Piosenka ta także wydaje się mieć dwóch narratorów - bowiem z pewnością osoba z ostatniej zwrotki nie jest osobą, która opisuje całą akcje aż do tego momentu. Sama „zatoka czarnego diamentu” wydaje się być metaforą zniszczonego miejsca, w którym jego mieszkańcy prowadzą dalej bezcelowe i beznadziejne życie[2].

Mimo zwięzłości tekstu, Dylan i Levy potrafili ukazać rozwój i przemiany postaci. Niektóre partie piosenki zawierają ostrą ironię (np. scena oglądania przez narratora telewizji)[3].

Piosenka ta stanowi oprawę muzyczną eksperymentalnego filmu Jamesa Benninga „11 x 14”.

Muzycy

[edytuj | edytuj kod]
Sesja 4
  • Bob Dylan - gitara, wokal
  • Scarlet Rivera - skrzypce
  • Sheena Seidenberg - tamburyn, kongi
  • Rob Rothstein - gitara basowa
  • Howie Wyeth - perkusja

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]

Wykonania piosenki przez innych artystów

[edytuj | edytuj kod]
  • Ronald Born na albumie różnych wykonawców May Your Song Always Be Sung: The Songs of Bob Dylan, Volume 3 (2003)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Clinton Heylin. Bob Dylan. The Recording Sessions (1960-1994)
  2. Oliver Trager. Keys to the Rain, ss. 44, 45
  3. Tamże, str. 45

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Paul Williams. Bob Dylan. Performing Artist 1974-1986. The Middle Years. Omnibus Press. Nowy Jork, 1994 ISBN 0-7119-3555-6
  • Clinton Heylin. Bob Dylan. The Recording Sessions. St. Martin Press. Nowy Jork, 1995 ISBN 0-312-13439-8
  • Oliver Trager. Keys to the Rain. Billboard Books. Nowy Jork, 2004 ISBN 0-8230-7974-0

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]