Bladość pośmiertna
Bladość pośmiertna, bladość zwłok (łac. pallor mortis) – zanik charakterystycznego zabarwienia powłok istniejącego za życia w wyniku pośmiertnego ustania krążenia, przemieszczania się krwi do najniżej położonych części ciała i spadku napięcia tkankowego[1][2].
Podobne zjawisko obserwuje się niekiedy u osób żyjących podczas znacznego spadku ciśnienia krwi (omdlenie, wstrząs urazowy, pokrwotoczny). Pośmiertna bladość jest najsilniej zaznaczona w tych miejscach, które nie są objęte plamami opadowymi, ma odcień szarobiały, „ziemisty”, czasem „woskowy”. Pojawia się często już w okresie agonii[1].
Bladość zwłok jest jednym z elementów wczesnych zmian pośmiertnych, wykształcających się w ciągu pierwszych 12 godzin od śmierci[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Raszeja, Markiewicz i Nasiłowski 1990 ↓, s. 47.
- ↑ Achim Th. Schäfer. Colour measurements of pallor mortis. „International Journal of Legal Medicine”. Volume 113, s. 81–82, 2000.
- ↑ Raszeja, Markiewicz i Nasiłowski 1990 ↓, s. 46.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stefan Raszeja, Jan Markiewicz, Władysław Nasiłowski: Medycyna sądowa: podręcznik dla studentów. Warszawa: PZWL, 1990. ISBN 83-200-1743-2.
