Przejdź do zawartości

Centralny Urząd Gospodarki Materiałowej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Centralny Urząd Gospodarki Materiałowej – jednostka organizacyjna rządu istniejąca w latach 1952–1954, mająca na celu regulowanie właściwego stosowania i zużycia materiałów oraz ich obrotu i składowania

Powołanie urzędu

[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie dekretu z 1952 r. o Centralnym Urzędzie Gospodarki Materiałowej powołano nowy urząd[1]. Urząd podlegał Przewodniczącemu Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego.

Zakres działania urzędu

[edytuj | edytuj kod]

Do zakresu działania urzędu należały sprawy:

  • ustalania zasad właściwego stosowania i wykorzystania surowców i innych materiałów, paliwa, narzędzi i artykułów technicznych, zwanych w dalszym ciągu materiałami,
  • normowania zużycia i zapasów materiałów,
  • organizacji obrotu materiałami,
  • organizacji składowania materiałów,
  • inspekcji gospodarki materiałowej,
  • inne czynności zlecone przez Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego w zakresie gospodarki materiałowej, a w szczególności rozdzielnictwo materiałów.

Kierowanie urzędem

[edytuj | edytuj kod]

Na czele urzędu stał Prezes, którego powoływał i odwoływał Prezes Rady Ministrów na wniosek Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego.

Prezesa Urzędu zastępował wiceprezes, którego powoływał i odwoływał Przewodniczący Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego.

Skład urzędu

[edytuj | edytuj kod]

W skład Urzędu wchodziła Państwowa Inspekcja Gospodarki Materiałowej.

Organami terenowymi Państwowej Inspekcji Gospodarki Materiałowej były delegatury okręgowe.

Delegatury okręgowe tworzył Przewodniczący Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego, który określał ich organizację i zakres działania.

Zadania Państwowej Inspekcji Gospodarki Materiałowej

[edytuj | edytuj kod]

Do zadań Państwowej Inspekcji Gospodarki Materiałowej należało wykonywanie w stosunku do urzędów i instytucji państwowych oraz jednostek gospodarki uspołecznionej kontroli[1]:

  • właściwego stosowania i zużycia materiałów oraz przestrzegania ustalonych norm zużycia i zapasów,
  • celowości i prawidłowości zgłoszonego zapotrzebowania materiałowego,
  • obrotu materiałami,
  • składowania materiałów,
  • upłynnienia nadwyżek materiałowych,
  • wykonywania innych czynności z zakresu gospodarki materiałowej w zakresie zleconym przez Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego.

Przy Prezesie Urzędu jako jego organ opiniodawczy działała Komisja Norm Zużycia i Zapasów. Skład i organizację Komisji oraz jej zakres działania określał Przewodniczący Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego.

Zniesienie urzędu

[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie dekretu z 1954 r. o zniesieniu Centralnego Urzędu Gospodarki Materiałowej zlikwidowano urząd[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Dekret z dnia 24 kwietnia 1952 r. o Centralnym Urzędzie Gospodarki Materiałowej. Dz.U. z 1952 r. nr 22, poz. 143.
  2. Dekret z dnia 2 czerwca 1954 r. o zniesieniu Centralnego Urzędu Gospodarki Materiałowej. Dz.U. z 1954 r. nr 25, poz. 96.