Chleby pokładne
Chleby pokładne, dosł. chleby oblicza – pieczywo obrzędowe; dwanaście placków z mąki przaśnej składanych jako nakazany przez prawo mojżeszowe rodzaj bezkrwawej ofiary.
Chleby były bardzo duże (do wypieku każdego z nich używano 2/10 efy najczystszej mąki, tj. ok. 4 l[1]) i układano je na złotym stole w dwa stosy – po sześć. Chleby składano w każdy szabat w Miejscu Świętym Namiotu Spotkania, a później w świątyni. Po tygodniu były usuwane; mogli zjeść je tylko kapłani. Ofiara chlebów pokładnych była symbolem wdzięczności Izraela dla Jahwe za chleb powszedni[2].
Odniesienia w Biblii[edytuj | edytuj kod]
Nakaz składania chlebów pokładnych w charakterze ofiary znajduje się w Księdze Kapłańskiej. Po rozdzieleniu chlebów na dwa stosy na każdym z nich kapłan miał położyć trochę kadzidła jako upamiętnienie ofiary spalanej dla Jahwe[3].
Pierwsza wzmianka o chlebach pokładnych znajduje się w Księdze Wyjścia, przy okazji nakazu zbudowania złotego stołu (Wj 25, 23–28):
Będziesz zawsze kładł na stole przede mną chleby pokładne[4].
Podobny fragment zawiera Księga Liczb:
Chleb ustawicznej ofiary powinien również na nim [na stole] się znajdować[5].
Pierwsza Księga Samuela zawiera opis, kiedy to Dawid poprosił w Nob kapłana Achimeleka o pięć chlebów. Achimelek, nie dysponując innymi chlebami oprócz chlebów pokładnych, dał je Dawidowi[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zofia Włodarczyk: Siedem upraw biblijnych i ich symbolika. Salwator, 2008. ISBN 978-83-60703-98-4.
- ↑ Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Poznań: Pallottinum, 2008, s. 1634. ISBN 978-83-7014-607-8.
- ↑ Kpł 24, 5–9 BT
- ↑ Wj 25, 30 BT
- ↑ Lb 4,7 BT
- ↑ 1 Sm 21, 2–7 BT