Dźwigary powierzchniowe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Dźwigary powierzchniowe – podstawowe elementy powłokowych konstrukcji budowlanych[1][2] oraz maszyn, urządzeń i pojazdów. Istnieją trzy typy takich dźwigarów:

Wspólną cechą tych dźwigarów jest zazwyczaj niewielka ich grubość[3] w porównaniu z pozostałymi dwoma wymiarami. Kształt dźwigara jest określony przez jego powierzchnię środkową, dzielącą grubość na połowy. Dla płyt i tarcz powierzchnia ta jest płaszczyzną. W przypadku powłoki powierzchnia może mieć różne kształty. I tak wyróżniamy powłoki kuliste, walcowe (rury, bębny), paraboliczne, hiperboliczne itp. Przyjmuje się, że obciążenia działają na powłoki prostopadle do ich powierzchni środkowych (płyty, powłoki) albo też w ich płaszczyźnie (tarcze).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Witold Nowacki, Dźwigary powierzchniowe, PWN Warszawa 1980
  2. Magnucki K., Szyc W., Wytrzymałość materiałów w zadaniach: pręty, płyty i powłoki obrotowe, PWN Warszawa 2000
  3. С.Р. Тимошенко, Сопротивление материалов, T.2, стр. 69, Издательство „НАУҜА”, Мосҝва, 1965