Dou Gu
| Nazwisko chińskie | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
Dou Gu, imię publiczne: Mengsun, chiń 孟孙 (zm. 88[1]) – generał i minister Późniejszej dynastii Han (23–220).
Był synem Dou You, brata bliźniaka Dou Ronga. Dzięki wpływom swojego brata jego ojciec został markizem (侯, hou), zaś w 47 Pułkownikiem Bram Miasta (城門校尉, chengmen xiaowei), jednak niedługo później zmarł. Dou Gu został ożeniony z Liu Zhongli, córką cesarza Guangwu (25–57), i sprawował mało znaczący urząd Dżentelmena Żółtych Bram (黃門侍郎, Huangmen Shilang). Miał być obeznany z konfucjanizmem, ale interesować się także kwestiami wojskowymi[2].
Dou Gu musiał ukorzyć się przed cesarzem w związku ze swoją znajomością ze zbyt otwarcie krytykującym innych Du Bao, który to incydent bez wątpienia został sprowokowany przez jednego z członków frakcji Ma. W 49 mógł jednak zemścić się za to upokorzenie, dołączając do grona krytyków głowy rodu Ma, Ma Yuana, co doprowadziło do jego pośmiertnego upadku i zmierzchu znaczenia jego rodziny[3].
W 56 Dou Gu otrzymał dawne lenno swojego ojca, zaś dwa lata później cesarz Ming (57–75) mianował go Generałem Domostwa Pierzastego Lasu (中郎將羽林, zhonglang jiang yulin)[a]. Na tym stanowisku wziął udział w kampanii Ma Wu przeciwko wodzowi Qiangów Dianyu, która zakończyła się sukcesem[4].
Gdy syn Dou Ronga, Dou Mu, jak i inni jego kuzyni, wypadli z łask w 61, Dou Gu także został zmuszony do złożenia swojego urzędu i pozostał w swoim lennie przez następne dziesięć lat. Jednak w 72 cesarz postanowił zaatakować Północnych Xiongnu i wezwał Dou Gu, by odbyć z nim prywatne konsultacje, następnie zaś mianował go jednym z dowódców wyprawy przeciwko koczownikom. W 73 Chińczycy zaatakowali terytorium Xiongnu posuwając się w czterech kolumnach, przy czym jedynie ta dowodzona przez Dou Gu odniosła powodzenie, pokonując lokalnego króla Xiongnu i zajmując oazę Yiwu w rejonie dzisiejszego Hami[5][6].
Zimą następnego roku Dou Gu stanął na czele kolejnej ekspedycji, liczącej tym razem 14 tys. jeźdźców, raz jeszcze pokonał Xiongnu i podporządkował cesarstwu królestwo Jushi, położone w rejonie pasma Bogda Shan. Po raz pierwszy od czasów Wang Manga Chińczycy pojawili się w Azji Środkowej i cesarz postanowił ustanowić permanentną chińską bazę w regionie, nakazując założenie wojskowej kolonii w Yiwu i przywracając urząd Generalnego Protektora Rejonów Zachodnich[5][7] (西域都护府, Xiyu duhufu)[8].
W 75 na tron wstąpił cesarz Zhang (75–88) i Dou Gu powrócił do stolicy jako Wielki Szambelan (大鴻臚, Da Honglu), będąc jednym z głównych doradców w kwestiach polityki chińskiego pogranicza. Po tym jak córka jego kuzyna została cesarzową w 78 jego lenno zostało powiększone. W 82 został Ministrem Domostwa (光祿勳, Guangluxun), zaś w 83 Komendantem Gwardii (衛尉, weiwei). Dou Gu szanowano za to że honory i bogactwo jakie osiągnął nie zmieniły jego sposobu bycia. Jego syn Biao zmarł przed swoim ojcem, stąd chociaż Dou Gu pochowano z honorami należnymi markizowi to jego lenno zostało zniesione[4].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Pierzasty Las był oddziałem gwardii złożonym z synów i wnuków żołnierzy, którzy zginęli w bitwie, oraz szanowanych obywateli prowincji Liang (w przybliżeniu dzis. Gansu). Zobacz: Rafe de Crespigny: A Biographical Dictionary of Later Han to the Three Kingdoms (23–220 AD). Brill, 2007, s. 1223. ISBN 90-04-15605-4.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Goldin 2020 ↓, s. 187.
- ↑ de Crespigny 2007 ↓, s. 162-163, 173.
- ↑ de Crespigny 2007 ↓, s. 162-163, 174–175.
- ↑ a b de Crespigny 2007 ↓, s. 163.
- ↑ a b de Crespigny 2007 ↓, s. 163, 606.
- ↑ de Crespigny 2016 ↓, s. 95.
- ↑ de Crespigny 2016 ↓, s. 95, 98.
- ↑ Ulrich Theobald: duhu 都護, protector-general. CHINAKNOWLEDGE – a universal guide for China studies. [dostęp 2023-11-05]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rafe de Crespigny: A Biographical Dictionary of Later Han to the Three Kingdoms (23–220 AD). Brill, 2007. ISBN 90-04-15605-4.
- Rafe de Crespigny: Fire over Luoyang. A History of the Later Han Dynasty 23-220 AD. Brill, 2016. ISBN 978-90-04-32520-3.
- Paul R. Goldin: Routledge Handbook of Early Chinese History. New York: Routledge, 2020. ISBN 978-0-367-58066-7.