Drużynowe Mistrzostwa Europy Juniorów na Żużlu 2017

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Drużynowe mistrzostwa Europy juniorów 2017
2016 2018
Dyscyplina

żużel

Organizator

FIM Europe

Szczegóły turnieju
I miejsce

złoto Polska

II miejsce

srebro Dania

III miejsce

brąz Łotwa

Drużynowe mistrzostwa Europy juniorów 2017 — dziesiąta edycja rozgrywek mających wyłonić najlepszą młodzieżową reprezentację żużlową w Europie. Obrońcami tytułu byli Polacy, którzy zwyciężali w pięciu poprzednich latach.

Zaplanowano dwa turnieje półfinałowe w Dyneburgu i Abensbergu, w których rywalizowało osiem zespołów. Zwycięzcy tych półfinałów oraz najlepsza drużyna z drugiego miejsca brali udział w finale rozegranym w Krośnie, gdzie czekali gospodarze — reprezentacja Polski.

W Dyneburgu zwyciężyli gospodarze — Łotysze. W drugim półfinale triumfowali Duńczycy, a drugie miejsce premiujące awans do finału przypadło reprezentacji Niemiec. Finał w Krośnie zakończył się zwycięstwem młodzieżowców z Polski, srebro zdobyli Duńczycy, a brąz reprezentanci Łotwy. Dla Polski był to ósmy tytuł mistrzowski w historii[1].

Półfinały[edytuj | edytuj kod]

I półfinał — Dyneburg[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy półfinał został rozegrany 29 lipca w łotewskim Dyneburgu. W zawodach wzięły udział reprezentacje Łotwy, Rosji, Szwecji i Ukrainy. Opady deszczu opóźniły rozpoczęcie rywalizacji, a po przeprowadzeniu 10. wyścigów, deszcz był na tyle mocny, że zawody zakończono. Wyniki zostały zaliczone i zwycięzcami zostali gospodarze — Łotysze. Kolejne miejsca zajęli Szwedzi, Rosjanie i Ukraińcy[2].

Msc Drużyna / Zawodnik Biegi Punkty
1 Łotwa Łotwa 23


9. Oļegs Mihailovs
10. Davis Kurmis
11. Jevgeņijs Kostigovs
12. Artiom Trofimow
19. Daniił Kołodinski

(3,3,2)
(1,2,2)
(3,3)
(2,2)
ns

8
5
6
4
0

2 Szwecja Szwecja 15


5. Joel Andersson
6. Joel Kling
7. Kenny Wennerstam
8. Alexander Woentin
18. Filip Hjelmland

(1,–)
(1,w)
(2,3,1)
(1,0,3)
(3)

1
1
6
4
3

3 Rosja Rosja 13


1. Iwan Bolszakow
2. Arsłan Fajzullin
3. Gleb Czugunow
4. Roman Łachbaum

(3,1)
(2,u)
(2,1,3)
(t,w,1)

4
2
6
1

4 Ukraina Ukraina 7


13. Andriej Rozaliuk
14. Wiktor Trofimow
15. Maksim Rososzczuk
16. Marko Łewiszyn
20. Witalij Kowal

(0,-,0)
(3,2,d)
(0,0)
(0,2)
(w)

0
5
0
2
0

Bieg po biegu:

  1. W. Trofimow, A. Trofimow, Andersson, Łachbaum (t)
  2. Kostigovs, Czugunow, Kling, Rozaliuk
  3. Mihailovs, Fajzullin, Woentin, Rososzczuk
  4. Bolszakow, Wennerstam, Kurmis, Łewiszyn
  5. Mihailovs, Łewiszyn, Kling (w/u), Łachbaum (w/u)
  6. Hjelmland, Kurmis, Czugunow, Rososzczuk
  7. Wennerstam, A. Trofimow, Fajzullin (u), Kowal (w/u)
  8. Kostigovs, W. Trofimow, Bolszakow, Woentin
  9. Woentin, Kurmis, Łachbaum, Rozaliuk
  10. Czugunow, Mihailovs, Wennerstam, W. Trofimow (d/st)

II półfinał — Abensberg[edytuj | edytuj kod]

5 sierpnia rozegrano drugi półfinał w niemieckim Abensbergu. W rywalizacji wzięły udział zespoły Niemiec, Norwegii, Danii oraz Czech. Z dużą przewagą triumfowali młodzieżowcy z Danii, a gospodarze – Niemcy powalczyli z Czechami o drugie miejsce premiujące awansem do finału[3].

Msc Drużyna / Zawodnik Biegi Punkty
1 Dania Dania 50


9. Tim Soerensen
10. Kasper Andersen
11. Jonas Jensen
12. Mads Hansen
19. Andreas Lyager

(w/u,3,2,2,–)
(2,–,3,2,3)
(3,3,–,2,2)
(3,2,3,–,3)
(3,3,3,3)

7
10
10
11
12

2 Niemcy Niemcy 32


1. Lukas Fienhage
2. Dominik Moeser
3. Richard Geyer
4. Daniel Spiller
17. Michael Härtel

(1,2,2,1,2)
(3,1,1,1,–)
(0,–,–,–,–)
(1,2,1,3,w)
(2,3,2,2,2)

8
6
0
7
11

3 Czechy Czechy 28


13. Eduard Krčmář
14. Patrik Mikel
15. Josef Novak
16. Filip Hajek
20. Zdeněk Holub

(2,3,2,3,3)
(0,0,0,–,–)
(2,–,–,1,1)
(–,1,2,1,1)
(3,u,w,3,0)

13
0
4
5
6

4 Norwegia Norwegia 10


5. Glenn Moi
6. Truls Kamhaug
7. Espen Sundvor
8. Lars Figved
18. Lasse Frederiksen

(2,1,0,0,1)
(–,0,1,0,0)
(0,0,–,0,–)
(1,–,0,–,0)
(1,1,1,0,1)

4
1
0
1
4

Bieg po biegu:

  1. Hansen, Moi, Spiller, Mikel
  2. Jensen, Krčmář, Fredriksen, Geyer
  3. Moeser, Novak, Figved, Soerensen (w/su)
  4. Holub, Andersen, Fienhage, Sundvor
  5. Soerensen, Spiller, Hajek, Kamhaug
  6. Lyager, Härtel, Moi, Holub (u)
  7. Krčmář, Hansen, Moeser, Sundvor
  8. Jensen, Fienhage, Frederiksen, Mikel
  9. Andersen, Krčmář, Spiller, Figved
  10. Härtel, Soerensen, Frederiksen, Mikel
  11. Lyager, Hajek, Moeser, Moi
  12. Hansen, Fienhage, Kamhaug, Holub (w)
  13. Lyager, Härtel, Hajek, Frederiksen
  14. Spiller, Jensen, Novak, Sundvor
  15. Holub, Andersen, Moeser, Kamhaug
  16. Krčmář, Soerensen, Fienhage, Moi
  17. Lyager, Härtel, Holub, Frederiksen
  18. Andersen, Fienhage, Novak, Kamhaug
  19. Hansen, Härtel, Hajek, Figved
  20. Krčmář, Jensen, Moi, Spiller

Finał[edytuj | edytuj kod]

Finał Drużynowych mistrzostw Europy juniorów zaplanowano na 19 sierpnia na stadionie MOSiRu w Krośnie. Przed rozpoczęciem zawodów, na krótko, pojawił się deszcz. Po pierwszej serii wyścigów opady powróciły, a tor stał się niebezpieczny do rywalizacji. Jury zawodów zakończyło zmagania po 5. gonitwach[4]. Nowy termin finału wyznaczono na 16 września.

Przed powtórzonym finałem w składach reprezentacji Polski oraz Danii doszło do zmian. Decyzją trenera Rafała Dobruckiego Jakub Miśkowiak zastąpił kontuzjowanego Maksyma Drabika, a z pozycji rezerwowego do głównego składu wskoczył Rafał Karczmarz. W reprezentacji Danii wymieniono trzech zawodników względem pierwotnego zestawienia. W składzie pojawili się Tim Soerensen, Mads Hansen i Kasper Andersen[5].

W czasie zawodów doszło do niebezpiecznego incydentu. W gonitwie 16. Mihailovs nie opanował motocykla, uderzył w bandę, a maszyna bez kontroli wjechała na murawę stadionu i uderzyła w baner reklamowy. Za reklamą znajdowało się stanowisko podprowadzających. Spiker zawodów w porę odsunął się z drogi motocykla. Nikt nie ucierpiał w zdarzeniu[6].

Finał zakończył się zwycięstwem reprezentacji Polski. Najskuteczniejszym zawodnikiem został Rafał Karczmarz, zdobywca 14 punktów. Na podium znaleźli się zawodnicy z Danii oraz Łotwy[1].

Msc Drużyna / Zawodnik Biegi Punkty
1 Polska Polska 45


Jakub Miśkowiak
Dominik Kubera
Bartosz Smektała
Rafał Karczmarz
Kacper Woryna

(–,1,–,–,–)
(3,2,0,3,2)
(2,1,2,3,3)
(3,2,3,3,3)
(3,3,w,3)

1
10
11
14
9

2 Dania Dania 35


1. Tim Soerensen
2. Mads Hansen
3. Mikkel B. Andersen
4. Kasper Andersen
5. Frederik Jakobsen

(2,2,1,–,1)
(1,–,1,–,0)
(3,3,1,2,2)
(1,2,–,1,–)
(3,2,2,3,2)

6
2
11
4
12

3 Łotwa Łotwa 33


1. Oļegs Mihailovs
2. Davis Kurmis
3. Artiom Trofimow
4. Jevgeņijs Kostigovs

(2,1,3,w,1)
(1,3,2,1,3)
(1,0,2,2,1)
(2,3,3,1,1)

7
10
6
10

4 Niemcy Niemcy 6


1. Lukas Fienhage
2. Daniel Spiller
3. Dominik Moeser
4. Richard Geyer
5. Michael Härtel

(0,1,1,2,0)
(0,–,0,0,0)
(0,0,–,0,0)
(–,t,0,0,–)
(0,0,0,2)

4
0
0
0
2

Bieg po biegu:

  1. (69,34) Karczmarz, Mihailovs, K.Andersen, Spiller
  2. (69,35) M.B.Andersen, Smektała, Kurmis, Fienhage
  3. (69,25) Woryna, Kostigovs, Hansen, Moeser
  4. (68,84) Kubera, Soerensen, Trofimow, Härtel
  5. (70,32) Kurmis, K.Andersen, Miśkowiak, Geyer (t)
  6. (69,03) M.B.Andersen, Kubera, Mihailovs, Moeser
  7. (68,34) Jakobsen, Karczmarz, Fienhage, Trofimow
  8. (69,35) Kostigovs, Soerensen, Smektała, Härtel
  9. (68,71) Kostigovs, Jakobsen, Fienhage, Kubera
  10. (69,59) Woryna, Trofimow, M.B.Andersen, Spiller
  11. (70,31) Mihailovs, Smektała, Hansen, Geyer
  12. (69,25) Karczmarz, Kurmis, Soerensen, Härtel
  13. (68,87) Karczmarz, M.B.Andersen, Kostigovs, Geyer
  14. (69,78) Smektała, Trofimow, K.Andersen, Moeser
  15. (69,28) Kubera, Jakobsen, Kurmis, Spiller
  16. (70,16) Jakobsen, Fienhage, Mihailovs (w), Woryna (w)
  17. (70,47) Woryna, Härtel, Trofimow, Hansen
  18. (69,32) Smektała, Jakobsen, Mihailovs, Spiller
  19. (71,44) Kurmis, Kubera, Soerensen, Moeser
  20. (69,90) Karczmarz, M.B.Andersen, Kostigovs, Fienhage

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Wojciech Ogonowski, DMEJ: Mamy kolejny złoty medal, ale Duńczycy i Łotysze nas postraszyli (relacja) [online], WP SportoweFakty, 16 września 2017 [dostęp 2022-10-15] (pol.).
  2. ↑ Mateusz Kozanecki, DMEJ: Deszczowy półfinał w Daugavpils zwieńczony pewną wygraną Łotyszy (relacja) [online], WP SportoweFakty, 29 lipca 2017 [dostęp 2022-10-16] (pol.).
  3. ↑ Mateusz Domański, DMEJ: Duńczycy nie zawiedli. Czesi minimalnie słabsi od Niemców (relacja) [online], WP SportoweFakty, 5 sierpnia 2017 [dostęp 2022-10-18] (pol.).
  4. ↑ Wojciech Ogonowski, DMEJ: W Krośnie przegrali z pogodą. Finał przełożony! [online], WP SportoweFakty, 19 sierpnia 2017 [dostęp 2022-10-18] (pol.).
  5. ↑ Tomasz Janiszewski, DMEJ: Złoto na świecie już jest, teraz Europa. Polska faworytem finału w Krośnie (zapowiedź) [online], WP SportoweFakty, 16 września 2017 [dostęp 2024-01-24] (pol.).
  6. ↑ Maciej Kmiecik, O krok od tragedii w Krośnie. Motocykl mógł staranować podprowadzające [online], WP SportoweFakty, 16 września 2017 [dostęp 2024-01-24] (pol.).
Drużynowe mistrzostwa Europy juniorów na żużlu – edycje i zwycięzcy
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Drużynowe_Mistrzostwa_Europy_Juniorów_na_Żużlu_2017&oldid=72966663”