Elektrotachyskop
Elektrotachyskop (tłum. elektryczny szybkowidz) – wynalazek niemieckiego fotografa Ottomara Anschütza, pochodzący z 1887 roku.
Urządzenie oparte było na podobnym pomyśle co zoetrop. Składało się z obrotowej tarczy, na której umieszczone były obrazy, przedstawiające kolejne fazy ruchu. Oświetlane były one za pomocą rurki Geisslera. Obrazy, sprawiające wrażenie ruchomych, pojawiały się w okienku, umieszczonym na wysokości oczu widza[1][2]. Elektrotachyskop posiadał pewne ograniczenia – jednocześnie mogło z niego korzystać niewielu widzów, a ponadto nie mógł on wykorzystywać więcej niż 100 diapozytywów, co ograniczało długość ruchomych obrazów, które można było dzięki niemu uzyskać[2].
Sposób w jaki obrazy z urządzenia prezentowane były widzowi czyni z elektrotachyskopu zapowiedź telewizji[1]. Urządzenie wyprodukowało w Berlinie przedsiębiorstwo Siemens & Halske. Urządzenie prezentowane było na World’s Columbian Exposition w Chicago w 1893 roku. W 1894 roku Anschütz opatentował kolejną wersję urządzenia, tym razem składającą się z dwóch obrotowych dysków z obrazami[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Andrzej Gwóźdź Skąd się (nie) wzięło kino, czyli parahistorie obrazu w ruchu. W: Kino nieme. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych Universitas, 2010, s. 31. ISBN 978-83-242-1297-2.
- ↑ a b The History of the Discovery of Cinematography 1885–1889. [dostęp 2010-11-10]. (ang.).
- ↑ The concise Cinegraph. Encyclopedia of German cinema. New York: Berghahn Books, 2009. ISBN 978-1-57181-655-9.