Gamaselliphis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gamaselliphis
Ryke, 1961
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

pajęczaki

Podgromada

roztocze

Nadrząd

dręcze

Rząd

żukowce

Podrząd

Monogynaspida

Infrarząd

Gamasina

(bez rangi) Dermanyssiae
Nadrodzina

Rhodacaroidea

Rodzina

Ologamasidae

Rodzaj

Gamaselliphis

Typ nomenklatoryczny

Cyrtolaelaps (Gamaselliphis) potchefstroomensis Ryke, 1961

Synonimy
  • Cyrtolaelaps (Gamaselliphis) Ryke, 1961

Gamaselliphisrodzaj roztoczy z kohorty żukowców i rodziny Ologamasidae.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pajęczaki o ciele podzielonym na gnatosomę i idiosomę. Gnatosoma ma pięcioczłonowe nogogłaszczki z członem ostatnim zaopatrzonym w trójwierzchołkowy pazurek. Epistom pozbawiony jest maczugowatego wyrostka środkowo-przedniego. Idiosoma od wierzchu nakryta jest dwoma wyraźnie oddzielonymi tarczkami: podonotalną nad podosomą (na prodorsum) i opistonotalną nad opistosomą (na postdorsum). Na spodzie podosomy występuje jedna para płytek presternalnych. Na spodzie opistosomy tarczki brzuszna i analna zlane są w tarczkę wentro-analną. Ponadto tarczka wentro-analna zrośnięta jest z tarczą opistonotalną. Na tarczkach grzbietowych brak jest szczecinek na szypułkach, ponadto na tarczce opistonotalnej brak jest szczecinek gęsto owłosionych. Szczecinki preanalne są wykształcone. Odnóża pierwszej pary różnią się od tych u Euepicrius obecnością przedstopiów[1].

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Takson ten wprowadzony został w 1961 roku przez Pietera A.J. Ryke’a w randze podrodzaju w obrębie rodzaju Cyrtolaelaps. Gatunkiem typowym autor ów wyznaczył Cyrtolaelaps (Gamaselliphis) potchefstroomensis. Do rangi osobnego rodzaju omawiany takson wyniesiony został w 1970 roku przez Vincenta F. Lee[1].

Do rodzaju tego należy 5 opisanych gatunków[1]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Raphael de Campos Castilho, Taxonomy of Rhodacaroidea mites (Acari: Mesostigmata), Piracicaba: Universidade de São Paulo Escola Superior de Agricultura “Luiz de Queiroz”, 2012.