Gra w syra

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Gra w syra – prosta gra dziecięca o skromnym instrumentarium narzędziowym popularna w Poznaniu w okresie po II wojnie światowej. Obecnie zapomniana.

Gra polegała na stawianiu wysokiej wieżyczki z zalegających w całym mieście gruzów (cegły, bruk, kamienie). Z wyznaczonego miejsca grupa dzieci rzucała do wieżyczki kamieniem lub kawałkiem cegły. Rundę wygrywała ta osoba, która jednym rzutem strąciła jak najwięcej elementów wieżyczki. Podobną grą jest kaszubska kapela o nieco innym przebiegu[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Małgorzata Bronikowska, Palant, sztekiel i toczenie koła, w: Kronika Miasta Poznania, nr 1/2010, s. 525-526, ISSN 0137-3552.