Przejdź do zawartości

Gwint prostokątny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Gwint prostokątny – najstarszy rodzaj gwintu stosowany w połączeniach ruchomych. Cechuje się największą sprawnością, ale i najmniejszą wytrzymałością. Gwinty te nie zostały znormalizowane. Podziałkę P i średnicę nominalną d wyznacza się na podstawie normy gwintów trapezowych symetrycznych.[1]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Karol Szewczyk, Połączenia gwintowe, Warszawa: PWN, 1991, ISBN 83-01-08322-0, OCLC 750556590.