Heliofly III
Heliofly III – dwa różne śmigłowce jednoosobowe zaprojektowane przez Austriaka Paula Baumgärtla około 1942 i 1943. Pierwszy z nich Heliofly III/57 był „helikopterem plecakowym” przymocowanym do pleców użytkownika, a drugi Heliofly III/59 był bardziej konwencjonalną konstrukcją.
Tło historyczne[edytuj | edytuj kod]
Około 1941 Baumgärtl zaprojektował jednoosobowy wiroszybowiec Heliofly I, Baumgärtl nie miał oficjalnego kontraktu z Reichsluftfahrtministerium (nazistowskie ministerstwo ds. lotnictwa, RLM) niemniej jego prace były nieoficjalnie sponsorowane przez RLM[1]. Po zaprojektowaniu Heliofly I, który w zamierzeniu miał być wiropłatem sportowym, Baumgärtl rozpoczął prace nad podobnym śmigłowcem jednoosobowym, który powstał już jako konstrukcja wojskowa[1][2].
Heliofly III/57[edytuj | edytuj kod]
Heliofly III/57 podobnie jak pierwsza konstrukcja Baumgärtl była przymocowywany do pleców jego użytkownika/pilota za pomocą uprzęży spadochronowej[1][2][3]. System napędowy śmigłowca składał się z dwóch jednopłatowych wirników obracających się w przeciwnych kierunkach na tej samej osi z silnikami zamocowanymi po drugiej stronie osi i działającymi jako przeciwwagi[1][2][3]. Wirniki miały być napędzane silnikami Argus As 8[a] o mocy osiem koni mechanicznych każdy[1][2]. Ostatecznie maszyna nie zostało ukończona z powodu, jak podaje jedno źródło, braku dostępności odpowiednich silników[2] lub też jak się miało okazać niewystarczającej mocy silników[b][1].
Długość wirników wynosiła 2,34 metrów[2]. W źródłach panują duże rozbieżności co do masy własnej, masy startowej i udźwigu tego śmigłowca, często mylone są także wersje III/57 i III/59. Według jednego ze źródeł masa własna konstrukcji wynosiła dziewiętnaście kilogramów, a masa startowa (łącznie z pilotem) do 109 kilogramów[2], inne źródło podaje masę konstrukcji jako trzydzieści pięć kilogramów, a jej udźwig jako 120 kilogramów[3].
Heliofly III/59[edytuj | edytuj kod]
Zbudowany około 1943 Heliofly III/59 był konstrukcją bardziej konwencjonalną, fotel pilota został umieszczony na lekkim stelażu rurowym z dwoma płozami[5]. W tym modelu także użyto śmigieł przeciwbieżnych, ale pojedynczy silnik umieszczony był jako przeciwwaga tylko na dolnym wirniku przy czym napędzał także górny wirnik za pomocą przekładni stożkowej[5].
Masa własna konstrukcji podawana jest jako trzydzieści pięć kilogramów, a masa startowa jako 120 kilogramów[1][5]. Długość maszyny wynosiła sześć metrów i dziesięć centymetrów[5], tyle samo miała wynosić średnica wirników[3][5].
Baumgärtl podobno odbył kilka lotów na swojej maszynie[1]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Takie silniki podają główne źródła[1][2] ale według książki World Encyclopedia of Aero Engines silnik Argus As 8 miał moc 100 koni mechanicznych i masę 113 kilogramów[4], zapewne chodzi o mniejsze silniki o podobnej nazwie. Jedno ze źródeł podaje masę pojedynczego silnika jako trzydzieści pięć kilogramów[3] co jednak nadal stoi w sprzeczności z masą własną konstrukcji podawaną w innych źródłach[2].
- ↑ Ten powód wydaje się wątpliwy, jako że następny Heliofly pomimo większej masy własnej napędzany był pojedynczym silnikiem o mocy szesnastu koni mechanicznych
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Heinz J. Nowarra: German Helicopters. s. 44.
- ↑ a b c d e f g h i Paul Marcel Lambermont: Helicopters And Autogyros of the World. s. 16.
- ↑ a b c d e Jean-Denis Lepage: Aircraft of the Luftwaffe, 1935-1945. s. 383.
- ↑ Bill Gunston: World Encyclopedia of Aero Engines. s. 15.
- ↑ a b c d e Paul Marcel Lambermont: Helicopters And Autogyros of the World. s. 17.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bill Gunston: World Encyclopedia of Aero Engines. The History Press, 2006. ISBN 978-0750944793.
- Paul Marcel Lambermont, Anthony Pirie: Helicopters And Autogyros of the World. South Brunswick, Barnes, 1970. ISBN 978-0-498-07671-8.
- Jean-Denis Lepage: Aircraft of the Luftwaffe, 1935-1945 : An Illustrated Guide. Jefferson, N.C.: McFarland Co., 2009. ISBN 978-0-7864-3937-9.
- Heinz J. Nowarra: German Helicopters, 1928-1945. West Chester, PA: Schiffer Military History, 1990. ISBN 0-88740-289-5.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Baumgartl Heliofly III-57 - rysunek i krótka historia. aviastar.org. [dostęp 2013-01-18]. (ang.).
- Baumgartl Heliofly III-59 - rysunek i krótka historia. aviastar.org. [dostęp 2013-01-18]. (ang.).