Hic iacet ecclesie decus, hic pastor bonus, hic flos

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Hic iacet ecclesie decus, hic pastor bonus, hic flos (Epitafium Prandoty) – anonimowy średniowieczny wiersz po łacinie, upamiętniający żyjącego w XIII w. biskupa Jan Prandotę.

Wiersz znany jest z kilku wersji, z których najstarsze pochodzą z Rocznika kapituły krakowskiej i być może powstały w XIII w. Wersja najdłuższa (jedenastowersowa) powstała po odkryciu grobu biskupa w 1454 w katedrze krakowskiej, aczkolwiek wykorzystany jest w niej jeden z wcześniejszych utworów. Wiersz napisany jest heksametrem. Wiele cząstek wersów połączonych jest rymami (np. Hic via veri, gloria cleri, Prandotha, tota). Kilka ostatnich wersów zawiera rymy w zakończeniach.

Utwór zaczyna się stwierdzeniem hic iacet („tu leży”). Dalej zawiera liczne pochwały zmarłego, częściowo o charakterze metaforycznych (np. „ozdoba Kościoła”, „kwiat sprawiedliwości”). Na końcu wymieniona jest największa, zdaniem autora, zasługa biskupa, czyli doprowadzenie do finału kanonizacji św. Stanisława.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Maciej Włodarski: Wstęp. W: Średniowieczna poezja łacińska w Polsce. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2007, s. XLIX-L. ISBN 978-83-04-04605-4.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hic_iacet_ecclesie_decus,_hic_pastor_bonus,_hic_flos&oldid=46329868”