Honczary (rejon lidzki)
53°44′10″N 25°25′00″E/53,736111 25,416667
 cerkiew Opieki Matki Bożej w Honczarach | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Populacja • liczba ludności |
|
Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
Położenie na mapie Polski w 1939  | |
| 53°44′10″N 25°25′00″E/53,736111 25,416667
| |
Honczary[1] (biał. Ганчары, Hanczary; ros. Гончары, Gonczary) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie lidzkim, w sielsowiecie Honczary, przy drodze republikańskiej R11.
W pobliżu znajduje się przystanek kolejowy Honczary, położony na linii Baranowicze – Lida.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W XIX i w początkach XX w. położone były w Rosji, w guberni wileńskiej, w powiecie lidzkim. Były wówczas siedzibą gminy.
W dwudziestoleciu międzywojennym leżały w Polsce, w województwie nowogródzkim, w powiecie lidzkim. Do 11 kwietnia 1929 siedziba gminy Honczary, po jej zniesieniu w gminie Bielica[2][3]. W 1921 miejscowość liczyła 307 mieszkańców, zamieszkałych w 58 budynkach, w tym 241 Białorusinów, 65 Polaków i 1 osobę innej narodowości[a]. 229 mieszkańców było wyznania prawosławnego i 78 rzymskokatolickiego[3].
Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Innej niż polska, białoruska, niemiecka i żydowska. Wśród osób innych narodowości zamieszkujących gminę Honczary było 212 Litwinów i 21 Rosjan. Skorowidz nie wyszczególnia narodowości osób z grupy inne z podziałem na miejscowości
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2019. ISBN 978-83-254-2578-4.
- ↑ Dz.U. z 1929 r. nr 22, poz. 225
- ↑ a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej – Tom VII – Województwo Nowogródzkie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1923.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Gonczary (1), pow. lidzki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 682.
- Mapa WIG Nowogródek. [dostęp 2022-12-16]. (pol.).
