Imadło (plastyka)
Imadło – boczny lub górny uchwyt gabarytowego przedmiotu (np. kufra, skrzyni, naczynia), służący do jego przemieszczania[1].
Potocznie nazywany uchem (np. w naczyniach). Bocznie najczęściej rozmieszczane parami. Termin używany najczęściej w sztukach plastycznych oraz w archeologii, głównie w odniesieniu do wyrobów ceramicznych[2], w których nadawano mu rozmaitą formę: imadła listwowego (w kształcie poziomej listwy nałożonej na powierzchnię naczynia ), taśmowego (uformowanego z wyciągniętej i spłaszczonej gliny) albo pętlowego (wykonanego z wałka glinianego)[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Imadło (3.). wsjp.pl. [dostęp 2022-07-22]. (pol.).
- ↑ Por. M.L. Bernhard: Greckie malarstwo wazowe. Wrocław: Ossolineum 1966, s. 15nn.
- ↑ Volkmar Fritz: Archeologia biblijna. Mały słownik. Warszawa: Verbinum, 2005, s. 211.