Indukcja prawnicza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Indukcja prawnicza – polega na wywiedzeniu obowiązywania jakiejś normy prawnej z obowiązywania norm prawnych, które można uznać za jej egzemplifikację. Innymi słowy normy te można uznać za stanowiące przypadki (przykłady) potwierdzające (unaoczniające) działanie normy z nich wyprowadzanej a ich obowiązywanie mogłoby zostać z treści tej normy w sposób logiczny lub quasi-logiczny wywnioskowane[1].

Indukcja prawnicza służy przede wszystkim do budowania zasad prawnych nie będących wprost (explicite) wyrażonymi w przepisach prawa. Dzięki też temu te mogą znaleźć zastosowanie w stanach faktycznych, jakie nie są unormowane normami prawnymi obowiązującymi bezpośrednio[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. M. Koszowski, Dwadzieścia osiem wykładów ze wstępu do prawoznawstwa, Warszawa 2019, s. 232-233.
  2. M. Koszowski, Dwadzieścia osiem wykładów ze wstępu do prawoznawstwa, Warszawa 2019, s. 233.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Maciej Koszowski, Dwadzieścia osiem wykładów ze wstępu do prawoznawstwa, Wydawnictwo CM, Warszawa 2019, ISBN 978-83-66704-82-4.