Indywidualny zestaw samochodowy IZS

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Indywidualny zestaw samochodowy IZS – polski zestaw do prowadzenia zabiegów specjalnych, odkażania, dezynfekcji i dezaktywacji sprzętu wojskowego.

Opis[edytuj | edytuj kod]

Indywidualny zestaw samochodowy IZS wprowadzony został do wyposażenia jednostek Wojska Polskiego w 1960. Był przyrządem przeznaczonym do odkażania i dezaktywacji pojazdów mechanicznych oraz uzbrojenia i sprzętu bojowego holowanego lub przewożonego na tych pojazdach[1]. Mógł pracować w dwóch wariantach: eżektorowym i wyporowym. Eżektorowy wariant pracy realizowany był w pojazdach mechanicznych wyposażonych w sprężarkę. Wyporowy wariant pracy stosowany był w pozostałych przypadkach prowadzenia zabiegów specjalnych. Podstawowym wariantem pracy przyrządu IZS jest wariant eżektorowy. Dla zapewnienia pracy przyrządu w tym wariancie niezbędna jest sprężarka powietrza o wydajności od 7 do 10 m³/godz. (przy odkażaniu) do 200 – 250 dm³/godz. (przy dezaktywacji). Wykorzystuje się do tego celu pompkę samochodową lub parę „tłok-cylinder", wyłączoną z pracy kilkucylindrowego silnika spalinowego.

Oprzyrządowanie[edytuj | edytuj kod]

Przyrząd składa się z zestawu elementów do zasysania i podawania roztworów roboczych na odkażane i dezaktywowane powierzchnie, przechowywanych w stalowej skrzynce, wyposażonej w odpowiednie uchwyty do ich mocowania oraz kanistra – zbiornika na roztwory odkażające[1].

  • prądownica
  • wąż ssawno-tłoczny
  • węże powietrzne
  • zamknięcie kanistra
  • dwustronny zawór zwrotny i obejma kanistra.

Elementami pomocniczymi są[1]:

  • zwijadła na węże
  • wieszak kanistra
  • klucz i części zapasowe.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Nowak 2001 ↓, s. 96.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]