Instytut Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa
Zasugerowano, aby zintegrować ten artykuł z artykułem Instytut Budownictwa, Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa.
|
Instytut Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa – jednostka naukowo-badawcza istniejąca w latach 1950–2009, powołana w celu kierowania całokształtem badań w zakresie mechanizacji i elektryfikacji rolnictwa oraz w zakresie prowadzenia prac naukowo-badawczych w tym zakresie.
Powołanie Instytutu[edytuj | edytuj kod]
Na podstawie rozporządzenie Rady Ministrów z 1950 r. w sprawie utworzenia Instytutu Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa ustanowiono Instytut[1]. Rozporządzenie miało ścisły związek z dekretem z 1947 r. o organizacji nauki i szkolnictwa wyższego[2]. Nadzór nad Instytutem sprawował Minister Rolnictwa i Reform Rolnych, który wykonywał w porozumieniu z Przewodniczącym Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego i Ministrem Szkół Wyższych i Nauki.
Zakres zadań Instytutu[edytuj | edytuj kod]
W szczególności do zakresu zadań Instytutu należało[3]:
- prowadzenie samodzielnych prac naukowo-badawczych według ustalonego planu, opartego na wytycznych narodowego planu gospodarczego,
- układanie planu ogólnego i zatwierdzanie planów szczegółowych prac, prowadzonych w jego oddziałach i placówkach pomocniczych, oraz nadzór naukowy nad tymi pracami,
- nadzorowanie i koordynowanie prac naukowo-badawczych w zakładach i Instytutach szkół wyższych w dziedzinie mechanizacji i elektryfikacji rolnictwa, przedstawianie wniosków w sprawie zatwierdzenia planów tych prac oraz czuwanie nad ich wykonaniem, o ile czynności te zostały zlecone Instytutowi przez Ministra Szkół Wyższych i Nauki,
- popularyzacja rezultatów przeprowadzonych badań i współdziałanie w ich realizacji,
- opracowywanie i uogólnianie doświadczeń przodujących praktyków i nowatorów z dziedzin, objętych pracami Instytutu,
- wyrażanie opinii w sprawach związanych z mechanizacją i elektryfikacją rolnictwa,
- organizowanie i utrzymywanie sieci korespondentów oraz przeprowadzanie ankiet,
- prowadzenie ośrodka dokumentacji i biblioteki,
- opracowywanie i redagowanie publikacji naukowych i popularyzatorskich, podręczników, czasopism, biuletynów, sprawozdań, instrukcji, druków itp. oraz współpraca w tej dziedzinie z zainteresowanymi instytucjami,
- organizowanie konferencji i zjazdów naukowych, wykładów, odczytów, wystaw itp.,
- utrzymywanie łączności z odpowiednimi instytucjami i organizacjami zagranicą, wykorzystywanie zagranicznych doświadczeń, a zwłaszcza doświadczeń praktycznych i zdobyczy teoretycznych innych krajów demokracji ludowej,
- przygotowywanie i doskonalenie nowego typu kadr w zakresie mechanizacji i elektryfikacji rolnictwa przez prace naukowo-badawcze i samokształcenie w dziedzinie materializmu dialektycznego i historycznego oraz marksistowskich zasad mechanizacji rolnictwa.
Ponadto Instytut sprawował nadzór nad działalnością naukową w zakresie w zakresie mechanizacji i elektryfikacji rolnictwa, prowadzoną przez inne placówki naukowo-badawcze, podległe Ministrowi Rolnictwa i Reform Rolnych.
Organy Instytutu[edytuj | edytuj kod]
Organami Instytutu były: Dyrektor i Rada Naukowa[3].
Dyrektor Instytutu:
- kierował całością prac naukowo-badawczych i organizacyjno-administracyjnych Instytutu,
- przedkładał władzom nadzorczym Instytutu do zatwierdzenia plany prac i projekty budżetu oraz sprawozdania z ich wykonania,
- był przełożonym wszystkich pracowników Instytutu,
- zwoływał posiedzenia Rady Naukowej i kierował jej obradami,
- reprezentował Instytut na zewnątrz,
- zwoływał konferencje i zjazdy naukowe.  .
Rada Naukowa[edytuj | edytuj kod]
Radę Naukową Instytutu powoływał Minister Rolnictwa i Reform Rolnych w porozumieniu z Ministrem Szkół Wyższych i Nauki spośród przedstawicieli nauki i wybitnych praktyków[3].
W skład Rady Naukowej wchodzili ponadto z urzędu: Dyrektor Instytutu oraz przedstawiciele Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego i Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych, Ministra Szkół Wyższych i Nauki oraz Ministra Pracy i Opieki Społecznej.
Przewodniczącym Rady Naukowej był Dyrektor Instytutu.
Rada Naukowa Instytutu:
- wypowiadała się w sprawie planów pracy, projektów budżetu oraz sprawozdań z działalności Instytutu,
- określała zagadnienia naukowe, mające zasadnicze znaczenie dla prac Instytutu,
- wypowiadała się w sprawach, dotyczących organizacji Instytutu,
- uchwalała swój regulamin,
- rozpatrywała inne sprawy na zlecenie władz nadzorczych Instytutu lub na wniosek przewodniczącego.
Zmiana nazwy instytutu[edytuj | edytuj kod]
Na podstawie zarządzenia Prezesa Rady Ministrów z 1974 r. w sprawie zmiany nazwy Instytutu Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa do nazwy dodano wyraz Budownictwa[4].
Zniesienie Instytutu[edytuj | edytuj kod]
Na podstawie rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 2009 r. w sprawie połączenia Instytutu Budownictwa, Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa oraz Instytutu Melioracji i Użytków Zielonych zniesiono Instytut i powołano Instytut Technologiczno-Przyrodniczy[5][6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 31 maja 1950 r. w sprawie utworzenia Instytutu Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa. Dz. U. 1950 nr 24, poz. 211.
- ↑ Dekret z dnia 28 października 1947 r. o organizacji nauki i szkolnictwa wyższego. Dz. U. 1947 nr 66, poz. 415.
- ↑ a b c Obwieszczenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 19 czerwca 1950 r. w sprawie ogłoszenia statutu Instytutu Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa. M. P. 1950 nr 73, poz. 834.
- ↑ Zarządzenie nr 56 Prezesa Rady Ministrów z dnia 5 lipca 1974 r. w sprawie zmiany nazwy Instytutu Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa. M. P. 1974 nr 26, poz. 155.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 września 2009 r. w sprawie połączenia Instytutu Budownictwa, Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa oraz Instytutu Melioracji i Użytków Zielonych. Dz. U. 2009 nr 163, poz. 1300.
- ↑ Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 23 marca 2021 r. w sprawie nadania Instytutowi Technologiczno-Przyrodniczemu w Falentach statusu państwowego instytutu badawczego (Dz.U. z 2021 r. poz. 667).