Jagnięca Grań
Jagnięca Grań (słow. hrebeň Jahnencov, hrebeň Jahneniec, Jahnence[1], niem. Jagnence-Grat, węg. Jagnencze-gerinc[2]) – długa boczna grań odchodząca od Jagnięcego Szczytu w północno-zachodnim kierunku i opadająca do wideł Kołowego Potoku i Koperszadzkiego Potoku. Grań ta oddziela od siebie Dolinę Zadnich Koperszadów i jej odgałęzienie – Dolinę Skoruszową – na północnym wschodzie od Doliny Kołowej na południowym zachodzie[3]. Kolejno od Jagnięcego Szczytu znajdują się w niej[4][5]:
- Wyżni Jagnięcy Przechód (Vyšná Jahňacia priehyba),
- Wielka Jagnięca Baszta (Veľká jahňacia bašta),
- Pośredni Jagnięcy Przechód (Jahňacia priehyba),
- Mała Jagnięca Baszta (Malá jahňacia bašta),
- Niżni Jagnięcy Przechód (Nižná Jahňacia priehyba),
- Ponad Piekło Baszta (Ponad Peklo bašta),
- Ponad Piekło Przełączka (Ponad Peklo zárez),
- Skoruszowa Kopa (Skorušia kopa),
- Wielka Skoruszowa Kopa (Veľká Skorušia kopa, 2011 m),
- Wyżni Skoruszowy Przechód (Vyšná skorušia priehyba),
- Pośrednia Skoruszowa Kopa (Prostredná Skorušia kopa),
- Pośredni Skoruszowy Przechód (Prostredná skorušia priehyba),
- Mała Skoruszowa Kopa (Malá Skorušia kopa),
- Niżni Skoruszowy Przechód (Nižná skorušia priehyba),
- Skoruszowa Czubka (Skorušia kôpka, 1863 m),
- Jagnięcy Upłaz (Jahňací úplaz),
- Skoruszowy Dział (Skoruši diel).
W okolicy Pośredniej Skoruszowej Kopy od Jagnięcej Grani odchodzi w stronę Doliny Kołowej boczna grańka, w której za Jagnięcą Ławką (Jahňacia lávka) wznosi się Jagnięca Turniczka (Jahňacia vežička, 1923 m)[5].
Cała Jagnięca Grań leży w granicach ścisłego rezerwatu przyrody i nie jest udostępniona dla taternictwa i ruchu turystycznego[6].
W dawnych czasach Jagnięca Grań i jej stoki były odwiedzane przez myśliwych, dolne partie były też wypasane – stąd pochodzi nazwa grani, będąca źródłem nazwy Jagnięcego Szczytu. Najwcześniejsze znane wejścia na grań:
- letnie – Martin Róth i dwóch towarzyszy, lipiec 1858 r.,
- zimowe – Stanisław Hiszpański, 2 kwietnia 1928 r.[7]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 266–267. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Tatry Wysokie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000. Warszawa: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005/06. ISBN 83-87873-26-8.
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2009-08-01].
- ↑ a b Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 106. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ Słowackie przepisy dla taterników. [dostęp 2009-10-17].
- ↑ Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIV. Czerwona Turnia – Przełęcz pod Kopą. Warszawa: Sport i Turystyka, 1984, s. 155–157. ISBN 83-217-2472-8.