Jeździectwo naturalne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Jeździectwo naturalne (ang. natural horsemanship) – wspólna nazwa dla różnych metod szkolenia koni. Cechą łączącą przedstawicieli tego nurtu jest łagodny sposób pracy z koniem opartej na zrozumieniu psychologii tych zwierząt[1][2][3].

Termin natural horsemanship został ukuty w latach osiemdziesiątych w Stanach Zjednoczonych, a do prekursorów naturalnego jeździectwa należeli Tom i Bill Dorrance[4].

Celem naturalnego jeździectwa jest zbudowanie partnerskiej relacji z koniem opartej na wzajemnym zaufaniu, szacunku i z poszanowaniem jego psychicznych i emocjonalnych potrzeb oraz przy użyciu zrozumiałego dla niego języka[2][4][5][6]. Chociaż w jeździectwie naturalnym stosuje się wędzidło czy ostrogi mają być one narzędziem subtelnej komunikacji, a jazda bez ogłowia lub praca z koniem puszczonym luzem jest sprawdzianem porozumienia między człowiekiem a zwierzęciem[7][8].

Współcześnie jeździectwo naturalne staje się coraz bardziej popularne szczególnie wśród osób zajmujących się jazdą konną rekreacyjnie[1]. Jednak także zawodowi sportowcy, tacy jak włoski skoczek Luca Moneta czy złota medalistka w ujeżdżeniu z Letnich Igrzysk Paraolimpijskich w 2008 roku Lauren Barwick mówią o tym, że wykorzystują metody Parelli Natural Horsemanship, jednej ze szkół jeździectwa naturalnego, jako ważny element treningów[9][10].

W Polsce organizowane są Mistrzostwa Kraju w Jeździe bez Ogłowia mające na celu promowanie jeździectwa opartego na partnerstwie z koniem i bez użycia sztucznych pomocy jeździeckich[11]. Naturalne jeździectwo promuje Wojciech Mickunas, a na Uniwersytecie Stowarzyszenia Hipologicznego Pro Hipico Bono[12] prowadzone są wykłady na temat jeździectwa naturalnego[13].

W Stanach Zjednoczonych uzyskać można tytuł Bachelor of Science w dziedzinie Natural Horsemanship na Uniwersytecie Montana Western[14].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Lynda Birke. Learning to Speak Horse: The Culture of "Natural Horsemanship. „Society and Animals”. 15, s. 217–239, 2007. DOI: 10.1163/156853007x217177. ISSN 1063-1119. 
  2. ↑ a b Pat Parelli: Natural Horsemanship. Colorado Springs: Western Horseman, 1993, s. 22. ISBN 1-58574-712-2.
  3. ↑ Robert M. Miller: Natural Horsemanship Explained: From Heart to Hands. Guilford: Globe Pequot Press, 2007, s. 40. ISBN 978-1-59921-234-0.
  4. ↑ a b Robert M. Miller, Rick Lamb: The Revolution in Horsemanship. Guidford: The Lyons Press, 2005, s. 7. ISBN 978-1-59228-387-3.
  5. ↑ Karen Rohlf: Karen Rohlf's Training Philosophy. Dressage, Naturally. [dostęp 2015-05-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-08)]. (ang.).
  6. ↑ Beata Fiłonowicz: Czy mówisz po końsku? Cz.I.. Oficjalny portal SPNH – Stowarzyszenia Studentów i Sympatyków Parelli Natural Horsemanship w Polsce.. [dostęp 2015-05-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-18)]. (pol.).
  7. ↑ Pat Parelli: Natural Horsemanship. Colorado Springs: Western Horseman, 1993, s. 140-149. ISBN 1-58574-712-2.
  8. ↑ Wojciech Mickunas, Małgorzata Morsztyn: Konie chcą nas rozumieć, cz. I. youtube. [dostęp 2015-05-07]. (pol.).
  9. ↑ Interview with Luca Moneta. Horsemanship Journal. [dostęp 2015-05-07]. (ang.).
  10. ↑ About Lauren Barwick. Oficjalna strona internetowa Lauren Barwick. [dostęp 2015-05-07]. (ang.).
  11. ↑ I Mistrzostwa Kraju w Jeździe bez Ogłowia. Wrocławski Tor Wyścigów Konnych – Partynice. [dostęp 2015-05-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-18)]. (pol.).
  12. ↑ Stowarzyszenie Hipologiczne Pro Hipico Bono, zasady przyjmowania nowych członków, władze SHPHB. Hipologia.pl. [dostęp 2015-05-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-18)]. (pol.).
  13. ↑ Wykaz tematów zajęć w pierwszym semestrze Uniwersytetu Pro Hipico Bono. Hipologia.pl. [dostęp 2015-05-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-18)]. (pol.).
  14. ↑ Equine Studies. Oficjalna strona The University of Montana Western. [dostęp 2015-05-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-03)]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Roberts, Monty, Człowiek który słucha koni, tłum. Jan Pyka. Poznań: Media Rodzinne, 1998. ISBN 83-85594-65-5.
  • Roberts, Monty, Shy Boy, tłum. Jan Pyka. Poznań: Media Rodzinne, 1999.
  • Rohlf, Karen, Ujeżdżenie Naturalnie, Łódź: Galaktyka, 2008. ISBN 978-83-7579-027-6.
  • Marks, Kelly, Leading and Loading. Londyn: J. A. Allen, 2000. ISBN 0-85131-796-0.
  • Miller, Robert M., Natural Horsemanship Explained: From Heart to Hands. Guilford: Globe Pequot Press, 2007. ISBN 978-1-59921-234-0.
  • Miller, Robert M., Rick Lamb: The Revolution in Horsemanship. Guidford: The Lyons Press, 2005, s. 7. ISBN 978-1-59228-387-3.
  • Parelli, Pat, Natural Horsemanship. Colorado Springs: Western Horseman, 1993. ISBN 1-58574-712-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jeździectwo_naturalne&oldid=73045025”