Jezioro Żurskie
53°35′58″N 18°17′26″E/53,599444 18,290556 Widok na jezioro w miejscowości Grzybek | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rzeka | |
| Data budowy |
1929–1930 |
| Data uruchomienia |
1930 |
| Typ zapory |
ziemna |
| Pojemność całkowita |
16 mln m³ |
| Powierzchnia |
4,4 km² |
| Wysokość zapory |
22 m |
| Głębokość |
max 18, średnia 8 m |
| Funkcja |
rekreacja, energetyka |
Położenie na mapie gminy Osie  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu świeckiego  | |
| 53°35′58″N 18°17′26″E/53,599444 18,290556
| |
Jezioro Żurskie – sztuczny zbiornik wodny o powierzchni ok. 440 ha na rzece Wdzie, na Wysoczyźnie Świeckiej, w województwie kujawsko-pomorskim.
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
Jezioro Żurskie znane jest również pod innymi nazwami, takimi jak: Jezioro Tleńskie, Zalew Żurski, Zalew Żur, Jezioro Żurowskie, Zbiornik Żurowski czy Zbiornik Żur[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Zbiornik został utworzony w 1929 roku w celach energetycznych (elektrownia wodna). Elektrownia wodna Żur (o mocy 8 MW) została oddana do eksploatacji w grudniu 1929 roku przez ówczesnego prezydenta Mościckiego. Głównym celem było zaopatrzenie w prąd budującego się portu w Gdyni. Obecnie wykorzystywany głównie jako teren do uprawiania sportów wodnych. Spiętrzenie rzeki Wdy o 16 metrów doprowadziło do utworzenia zbiornika o powierzchni 440 ha. Wody zbiornika połączyły się z istniejącym wcześniej jeziorem Mukrza.
Warunki naturalne[edytuj | edytuj kod]
Długość zalewu to około 12 kilometrów, linia brzegowa natomiast około 34. Maksymalna głębokość dochodzi do 18 m, średnio około 8. Wyszczególnione zostały trzy wyspy, z której największą jest Madera.
Półwyspy obficie porośnięte bujnym drzewostanem mieszanym. W jeziorze występują bobry, z ryb między innymi okonie i płocie. Wskutek erozji wodnej (poziomej i pionowej) powstały liczne osuwiska abrazyjne sięgające kilkunastu metrów, które stały się siedliskiem niektórych gatunków ptaków, na przykład zimorodka.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 410, ISBN 83-239-9607-5.