Klimatyzacja grupowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Klimatyzacja grupowa – jeden z systemów klimatyzacji wyrobisk górniczych. Składa się z jednego lub dwóch agregatów chłodniczych w układzie równoległym schładzania wody. Sumaryczna moc chłodnicza agregatów wynosi od 1000 kW do 3000 kW. Stosowane są zarówno chłodnice pośredniego, jak i bezpośredniego, działania, w których czynnikiem chłodniczym jest freon.

Wady i zalety klimatyzacji grupowej
Zalety Wady
  • nie ma potrzeby stosowania rurociągów szybowych
  • nie stosuje się urządzeń redukujących ciśnienie hydrostatyczne wody
  • rurociągi rozprowadzające zimną wodę chłodzącą powietrze i odprowadzające wodę z ciepłem kondensacji na ogół są znacznie krótsze niż w innych układach
  • nie ma możliwości stosowania amoniaku jako czynnika chłodniczego
  • w szybach z zużytym prądem powietrza do którego zrzucano ciepło skraplania występuje nadmierna korozja spowodowana wysoką wilgotnością
  • powietrze zużyte do którego przekazywane jest ciepło skraplania musi charakteryzować się temperaturą mierzoną na termometrze suchym nie większą niż 27 °C i wilgotnością względną nie większą niż 75%

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Klimatyzacja kopalń podziemnych; Piotr Łuska, Stanisław Nawrat