Lechia Kielce (1920–1948)
Lechia Kielce – klub sportowy z Kielc (pierwszy gimnazjalny klub w mieście). Działał w latach 1920–1927, 1939, 1945–1948 i posiadał w tych okresach wiele sekcji. Założona później Lechia Kielce, członek Zrzeszenie Sportowego Spółdzielczości Pracy „Start”, nie przejęła jego tradycji.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza Lechia (1920–1927)[edytuj | edytuj kod]
Klub został założony 20 sierpnia 1920 roku pod nazwą Klub Sportowy Młodzieży Lechia[1]. Inicjatorem jego powstania był 16-letni uczeń Gimnazjum im. Jana Śniadeckiego Jerzy Czarniecki – młodzieniec uznawany za najwszechstronniejszego sportowca Kielc okresu międzywojennego[2]. 3 września odbyły się pierwsze zawody z udziałem Lechii – był to mecz piłkarski z Żydowskim Klubem Sportowym Hercja, zakończony remisem 1:1[3]. Jedynego gola dla Lechii strzelił w tym spotkaniu Władysław Śladkowski. 28 września 1920 roku klub odniósł swoje pierwsze zwycięstwo – pokonał 2:0 Tęczę Kielce, zaś bramki zdobyli Jerzy Czarniecki i młodszy z braci Suskich[4].
W 1921 roku, ze względu na dużą liczbę zgłaszających się piłkarzy, powołany został drugi zespół Lechii. W sezonie tym obie drużyny klubu rozegrały osiem meczów. Cztery z nich wygrały (m.in. 7:0 z Hakoach i 6:0 z Makkabi), a trzy zremisowały[4]. Jedyną porażkę Lechia poniosła 15 sierpnia w spotkaniu z Kordianem Radom – pomimo gry w doborowym składzie przegrała 1:6[5]. Najlepszym strzelcem kieleckiego zespołu w 1921 roku był zdobywca siedmiu goli, Jerzy Czarniecki[4]. W następnym sezonie (1922) Lechia zwyciężyła w ośmiu meczach, zremisowała w dwóch, a w czterech poniosła porażki. Przegrała m.in. 2:4 ze Sztubakiem Radom. Kronikarz klubu, Jerzy Stadnicki, odnotował iż porażka była spowodowana słabą postawą sędziego – arbiter podyktował rzut karny, którego być nie powinno, oraz uznał gola strzelonego przez chłopca stojącego obok bramki (piłka odbiła się od niego)[6].
W latach 1922–1923 klub występował pod szyldem Kielecka Harcerska Drużyna Sportowa, w 1923 powrócił do nazwy Lechia i przez następne cztery lata posiadał zespół piłki nożnej (rozgrywał on coraz częściej mecze z zespołami z innych miejscowości, m.in. ze Skarżyska, Ostrowca Św. i Jędrzejowa[6]) oraz sekcję w której trenowali lekkoatleci[3]. W drużynie piłkarskiej grało wielu utalentowanych zawodników, których cechowała mocna budowa fizyczna. Zespół nie osiągnął jednak znaczących sukcesów, głównie dlatego iż działał przy szkole, co powodowało płynność kadr – uczniowie kończąc edukację w Gimnazjum wyjeżdżali z rodzinnego miasta do innych miejscowości na studia[7]. W 1924 pierwszy protektor Lechii, Zygmunt Nałęcz-Dobrowolski, pojechał na letnie igrzyska olimpijskie do Paryża w roli działacza sportowego[8][9].
W 1927 roku Lechia została zmuszona zawiesić swą działalność, ponieważ większość zawodników przeszła do kieleckiego Sokoła. Jednym z nich był Herman Kahane, który miał żydowskie pochodzenie. Gdy strzelał gole klubom żydowskim, m.in. Makkabi i Barkochba, do jego ojca wpływały listy z różnego rodzaju pogróżkami[8].
Reaktywacja klubu i okres powojenny (1939 oraz 1945–1948)[edytuj | edytuj kod]
Idea reaktywowania klubu (przede wszystkim sekcji lekkoatletycznej) odżyła wśród kieleckich działaczy dopiero latem 1939 roku. Spotkanie założycielskie odbyło się w czerwcu – powołano na nim Towarzystwo Wychowania Fizycznego Lechia. Prezesem został wybrany Władysław Macek, a pierwsze zawody lekkoatletyczne odbyły się 29 czerwca – obok Lechii wzięły w nich udział dwa inne kluby z Kielc: Granat i Ludwików[3]. Konkurs został zorganizowany w Święto Morza i poprzedził mecz piłkarski pomiędzy reprezentacją miasta a Gedanią Gdańsk. Wybuch II wojny światowej spowodował zaprzestanie działalności Lechii[10].
Reaktywacja klubu nastąpiła pięć miesięcy po wyzwoleniu miasta, 15 czerwca 1945. Utworzono dziewięć sekcji sportowych, opiekę nad klubem zaczęło sprawować Stowarzyszenie Kupców Polskich. W październiku 1946 roku Lechia przeszła pod patronat Komendy Chorągwi Związku Harcerstwa Polskiego. Dominującą rolę pełniła sekcja lekkoatletyczna, jej zawodnikami byli m.in. Maciej Piwowoński oraz skoczek wzwyż Stanisław Brzozowski, którzy w 1947 roku uczestniczyli w zgrupowaniu przedolimpijskim, odbywającym się w Olsztynie[10].
Pod koniec lat 40. XX wieku klub zmagał się z problemami natury finansowej. 23 listopada 1948 roku doszło do połączenia Lechii z Tęczą Kielce[10].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Szymon Piasta: 80 lat Świętokrzyskiego Związku Piłki Nożnej. Kielce: Oficyna Poligraficzna APLA Spółka Jawna, 2008, s. 27. ISBN 978-83-85953-44-9.
- ↑ Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Świętokrzyski Leksykon Sportowy. Kielce: Słowo Kibica, 2002, s. 38. ISBN 83-909812-7-0.
- ↑ a b c Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Świętokrzyski..., op.cit., s. 120.
- ↑ a b c Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Z piłką nożną przez Kielecczyznę. Kielce: Słowo Kibica, 1998, s. 9. ISBN 83-909812-0-3.
- ↑ Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Z piłką nożną..., op.cit., s. 36.
- ↑ a b Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Z piłką nożną..., op.cit., s. 10.
- ↑ Jerzy Jerzmanowski: W starych Kielcach. Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1984, s. 263. ISBN 83-218-0407-1.
- ↑ a b Jerzy Jerzmanowski: op.cit., s. 264.
- ↑ Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Świętokrzyski..., op.cit., s. 148.
- ↑ a b c Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Świętokrzyski..., op.cit., s. 121.