Lobos (Wyspy Kanaryjskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lobos
Ilustracja
Lobos z lotu ptaka
Kontynent

Afryka

Państwo

 Hiszpania

Akwen

Ocean Atlantycki

Archipelag

Chinijo

Powierzchnia

4,58 km²

Populacja 
• liczba ludności


0

Położenie na mapie Afryki
Mapa konturowa Afryki, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Lobos”
Ziemia28°44′55,09″N 13°49′22,30″W/28,748636 -13,822861
Mapa wyspy

Lobos (hiszp. Islote de Lobos) – wyspa należąca do archipelagu Wysp Kanaryjskich (zaliczanych do Makaronezji[1]), znajdująca się na północ od wyspy Fuerteventura i administracyjnie z nią związana (gmina La Oliva).

Wyspa znajduje się 6 km na północny wschód od Fuerteventury. Jej powierzchnia wynosi 4,58 km² a najwyższe wzniesienie – Montaña de la Caldera ma 127 m.

Nazwa pochodzi od mniszki śródziemnomorskiej (lobo marinowilk morski). Liczne sztuki przybywały tu jeszcze w XIX wieku, by odchować młode. Potem zostały przepędzone przez miejscowych rybaków, dla których stanowiły konkurencję w zdobywaniu pożywienia. Pozyskiwano też z nich tłuszcz na specjalny olej, w związku z czym były masowo wybijane. Ponowne osiedlenie, mimo prób, nie powiodło się. Miejscowa ludność nie jest w stanie zrezygnować z dochodów z turystyki, a hałas związany z rybołówstwem i sportami wodnymi uniemożliwia reintrodukcję gatunku[2]. Turystów przyciągają przede wszystkim możliwości kąpieli na plażach i w zatoczkach. Najbardziej popularną jest Playa de la Concha (zwana też Playa de la Caleta). W centrum wyspy wyznakowano szlaki trekingowe[3].

Od 1968, kiedy to zautomatyzowano znajdującą się na niej latarnię morską, nie posiada stałych mieszkańców (ostatni latarnik prowadzi restaurację w Puertito[3]). W 1982 utworzono na niej rezerwat przyrody o nazwie Parque Natural Islote de Lobos. Na lokalny krajobraz składają się przede wszystkim wydmy, mokradła i niewielkie stożki wulkaniczne. Wystawy i informacje na temat lokalnej przyrody prezentuje Centro de Interpretación otwarte w 2009[2].

Na wyspie znajduje się jedna mała wieś – Puertito z zaniedbanymi, opuszczonymi domostwami. Z Fuerteventurą połączenia poprzez cieśninę El Río (2 km szerokości) zapewniają promy z Corralejo (rejs trwa 15 minut, a punktem docelowym jest port – El Muelle)[2].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Robert Machowski, Mariusz Rzętała. Teneryfa i La Gomera – wyspy przyrodniczych osobliwości dla geografów. „Z badań nad wpływem antropopresji na środowisko”. 12, s. 139-143, 2011. ISSN 1895-6777. 
  2. a b c Susanne Lipps, Fuerteventura, DuMont Reiseverlag, Ostfildern, 2014, s.108-109, ISBN 978-3-7701-6939-9
  3. a b Anna Jankowska, Sławomir Adamczak, Fuerteventura, Bielsko-Biała: Pascal, 2014, s. 41, ISBN 978-83-7642-332-6, OCLC 903393569.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Robert Machowski, Mariusz Rzętała. Teneryfa i La Gomera – wyspy przyrodniczych osobliwości dla geografów. „Z badań nad wpływem antropopresji na środowisko”. 12, s. 139-143, 2011. ISSN 1895-6777.