Lotniskowce eskortowe typu Long Island

Lotniskowce typu Long Island
Kraj budowy	Stany Zjednoczone
Użytkownicy	US Navy; Royal Navy
Stocznia	Sun Shipbuilding and Drydock
Wejście do służby	1941
Wycofanie	1946
Zbudowane okręty	2
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	11 800 t (standardowa); 15 126 t (pełna)
Długość	149,96 m; 123,2 m (pokład lotniczy)
Szerokość	21,18 m
Zanurzenie	7,82 m
Napęd	1 × diesel o mocy 8 500 KM
Prędkość	16,5 węzła (30,6 km/h)
Zasięg	10 000 Nm przy 14 kn (26 km/h)
Załoga	856 (Long Island); 555 (Archer)
Uzbrojenie	różne w czasie wojny, np.; 1 × armata Mk 12 127 mm; 2 × armaty Mk 22 76 mm; 10 × 2 Oerlikon 20 mm
Wyposażenie lotnicze	16 samolotów (hangar); 46 samolotów (pokład)

Lotniskowce eskortowe typu Long Island – typ dwóch amerykańskich lotniskowców eskortowych z okresu II wojny światowej.

Pracę nad okrętami rozpoczęto w 1939 na krótko przed wybuchem wojny, zamówione przez rządową agencję United States Maritime Commission jako statki handlowe Mormacmail i Mormancland zostały ukończone w 1940 roku, następnie nabyte przez marynarkę i przebudowane jako pierwsze amerykańskie lotniskowce eskortowe. Chociaż okręty wykorzystywano głównie do transportu wojska i samolotów, to jako jednostki eksperymentalne dostarczyły informacje wykorzystane w późniejszych okrętach tego typu. Po wojnie były wykorzystywane jako statki handlowe.

USS „Long Island” (CVE-1) - przyjęty przez US Navy 2 czerwca 1941, wycofany 26 marca 1946, oznaczony kolejno AVG-1, ACV-1 i CVE-1.
HMS „Archer” (D78) - przyjęty do służby w Royal Navy 17 listopada 1941, wycofany 6 listopada 1943, w USA oznaczony jako BAVG-1.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]