MGM-13 Mace
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj |
pocisk klasy ziemia-ziemia |
| Operacyjność |
1959–1969 |
| Długość |
13,6 m |
| Średnica |
1,2 m |
| Prędkość |
1000 km/h[1] |
| Zasięg |
2300 km[1] |
| Typ głowicy |
W28 |
| Użytkownicy | |
| Stany Zjednoczone | |
MGM-13 Mace – pierwszy amerykański samonaprowadzający się i samosterujący pocisk rakietowy dalekiego zasięgu, uzbrojony w głowicę jądrową, przeznaczony do niszczenia stanowisk dowodzenia, mostów, szlaków komunikacyjnych i baz wojskowych.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
MGM-13 Mace powstał na bazie MGM-1 Matador i był pierwszym samonaprowadzającym się i samosterującym pociskiem rakietowym dalekiego zasięgu. Zastosowano w nim po raz pierwszy system ATRAN (Automatic Terrain Recognition And Navigation), który umożliwiał automatyczne rozpoznawanie terenu i prowadzenie nawigacji oraz śledzenie zadanego kursu na podstawie zaprogramowanych obrazów radarowych[a]. Pocisk uzbrojony był w głowicę termonuklearną W28 o mocy 1,1 Mt[3].
Dywizjony wyposażone w rakiety MGM-13 Mace wchodziły w skład 38 Taktycznego Skrzydła Rakietowego. Były to 71 drt z Bitburga, 89 drt z Hahn, 405 drt z Hahn, 822 drt z Sembach/Mehlingen, 823 drt z Sembach/Enkenbach, 887 drt z Sembach/Grünstadt[2].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Zarychta 2016 ↓, s. 239.
- ↑ a b Zarychta 2016 ↓, s. 244.
- ↑ Zarychta 2016 ↓, s. 243.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Zarychta: Broń jądrowa w kształtowaniu bezpieczeństwa 1945–2015. Warszawa: Bellona SA, 2016. ISBN 978-83-11-14235-0..