Metoda trzech równań

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Metoda trzech równań – metoda obliczeniowo-doświadczalna służąca do wyznaczenia ilości składników betonu. Opiera się na założeniu, że beton jest materiałem trójskładnikowym, składającym się z cementu, kruszywa i wody. Można ją stosować tylko w przypadku, gdy kruszywo traktuje się jako całość, nie rozdzielając w obliczeniach na drobne i grube. Polega na obliczeniu trzech niewiadomych, tj. ilości cementu, wody i kruszywa dzięki wykorzystaniu trzech podstawowych równań: wytrzymałości, szczelności i wodożądności (konsystencji). Uzyskane wyniki wymagają weryfikacji laboratoryjnej[1].

Warunek wytrzymałości[edytuj | edytuj kod]

Wytrzymałość na ściskanie betonu można określić ze wzorów Fereta lub Bolomeya przy założeniu, że zawartość powietrza w mieszance jest równa 0%. Wartości współczynników pobiera się z literatury lub wyznacza doświadczalnie.

gdzie:

– średnia wytrzymałość na ściskanie po 28 dniach
– współczynnik zależny od rodzaju i klasy kruszywa oraz cementu
– współczynnik wodno-cementowy, stosunek efektywnej masy wody do zawartości masy cementu w mieszance betonowej
– zawartość powietrza w mieszance
– stała równa –0,5 dla lub 0,5 dla [2].

Warunek szczelności[edytuj | edytuj kod]

gdzie:

– ilość wody w mieszance
– ilość cementu w mieszance
– ilość kruszywa w mieszance
– gęstość cementu
– gęstość kruszywa [1].

Warunek wodożądności[edytuj | edytuj kod]

Inaczej równanie na ilość wody

gdzie:

– ilość wody w mieszance
– ilość cementu w mieszance
– ilość kruszywa w mieszance
– wodożądność cementu
– wodożądność kruszywa [1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Zygmunt Jamroży: Beton i jego technologie. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 173–175.
  2. Budownictwo ogólne. praca zbiorowa pod kierunkiem prof. Bogusława Stefańczyka. Warszawa: Arkady, 2005, s. 349–350. ISBN 83-213-4334-1.