Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji w Sanoku

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Motyw MOSiR na ogrodzeniu stadionu „Wierchy”
Kompleks MOSiR Sanok w 2019
Kompleks MOSiR Sanok w 2006

Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji w Sanoku (MOSiR) – jednostka budżetowa zajmująca się krzewieniem kultury fizycznej, sportu i rekreacji w Sanoku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji w Sanoku powstał w połowie lat 60. XX wieku[1]. Ośrodek sportowo-rekreacyjny został zlokalizowany w dzielnicy Błonie na obszarze 18 ha między rzeką San a ul. Wojska Polskiego, gdzie dotąd istniała tzw. „dzika plaża”[2][3]. Przy pracach jako działach udzielał się Józef Baszak[2]. Pierwszym kierownikiem jednostki został mianowany Zbigniew Staruchowicz[1][4]. MOSiR był przeznaczony do celu realizacji imprez sportowo rekreacyjnym, turniejów i zawodów oraz przekazywania obiektów do korzystania szkołom i zakładom pracy[1].

Pierwotnie MOSiR w Sanoku funkcjonował pod adresem Aleje Wojska Polskiego[5][3]. Obecnie działa pod adresem ul. Królowej Bony 4[6].

Dyrektorami MOSiR byli: Jan Wydrzyński (od 1991)[7], Grzegorz Wysocki (od 2000)[8], Damian Delekta (2005-2015)[9], Tomasz Matuszewski (2015-2018)[10][11]. Tomasz Lasyk (2019-2021)[12][13]. W 2021 nowym dyrektorem został wybrany Bogusław Rajtar[14].

Obiekty[edytuj | edytuj kod]

W przeszłości w otoczeniu siedziby MOSiR istniał szereg składowych jednostek turystyczno-rekreacyjnych. Wśród nich było pole namiotowe, w latach 90. mające powierzchnię 5743 m², mogło pomieścić 200 osób[3][15]. Utworzono także autocamping, w 1991 liczący 30 miejsc (planowano 90 miejsc)[16]. W latach 90. autocamping liczył już 44 stanowiska caravaningowe oraz 25 stanowiska dla turystów z namiotami[3]. Istniał także budynek recepcyjno-socjalny (recepcja, świetlica, bufet, kuchnia turystyczna oraz pokoje noclegowe na 27 miejsc) oraz budynek higieniczno-sanitarny (sanitariaty, umywalnie, natryski, stanowiska do prania i prasowania)[3]. Ponadto w tym miejscu dostępne były kuchnia turystyczna, sauna, natryski, pole namiotowe[17][3]. W siedzibie uruchomiono także wypożyczalnię sprzętu turystycznego[17][3] (funkcjonująca od 1969[1]).

Stadion[edytuj | edytuj kod]

Do MOSiR przynależy stadion sportowy „Wierchy”, położony przy ul. Żwirki i Wigury 10[17][3][18]. Obiekt został wyposażony w murawę piłkarską, bieżnię lekkoatletyczną oraz urządzenia pomocnicze, w tym salę gimnastyczną i siłownię, ulokowane w budynku stanowiącym trybunę[17].

Tor lodowy[edytuj | edytuj kod]

Do MOSiRu należy sztucznie mrożony tor jazdy szybkiej „Błonie”, otwarty w 1980[19][3][20]. Zgodnie z przeznaczeniem był czynny w okresie jesienno-zimowym od listopada do marca[17]

Baseny[edytuj | edytuj kod]

Pierwotnie istniał zespół basenów krytych i otwartych, z których baseny kryte były otwarte całorocznie, zaś basen odkryty wyłącznie w okresie letnim od 15 czerwca do 11 września[17][3]. Wymiar basenu krytego wynosił 25 x 10 m, obok niego stworzono brodzik o wymiarach 10 x 6 m[3]. W budynku basenu działała kawiarnia „Wodnik”[3]. Basen otwarty miał wymiary 50 x 20 m[3] i miał charakter olimpijski oraz był podgrzewany[2]. Powstał też teren do plażowania[2].

W miejscu uprzednio istniejącego zespołu basenów kąpielowych powstał kompleks pod nazwą Centrum Rehabilitacji i Sportu, otwarte 13 października 2018, w skład którego weszły: 8-torowy basen sportowo-rehabilitacyjny o charakterze krytym, gabinety odnowy biologicznej, pomieszczenia do rehabilitacji i masażu, zaplecza sanitarno szatniowe, basen rehabilitacyjny i sportowy o charakterze zewnętrznym, siłownia, boiska do piłki plażowej[21][22][20][23].

Hotel[edytuj | edytuj kod]

W budynku MOSiRu (stanowiącym jednocześnie trybunę dla toru lodowego) została ulokowana administracja tej jednostki oraz hotel „Błonie”[3]. W hotelu stworzono łącznie 65 miejsc noclegowych, w tym pokoje 2-, 3-, 4- i 6-cioosobowe[3]. Ponadto w budynku utworzono salę konferencyjną, restaurację, pralnię[3]. W obiekcie powstał również Klub Olimpijczyka[3].

W późniejszym czasie został utworzony Dom Sportowca, liczący 32 pokoje z 73 miejscami noclegowymi[24]

Hala z lodowiskiem[edytuj | edytuj kod]

Do MOSiRu należy Arena Sanok – hala widowiskowo-sportowa ze sztucznym lodowiskiem, otwarta w 2006[25].

Inne obiekty[edytuj | edytuj kod]

Do MOSiRu przynależały także place zabaw, tereny rekreacyjne i boiska do gier sportowych, położone na terenach zielonych, leżących na zachód od basenów, nad Sanem u podnóża wzgórza zamkowego[3]. Ponadto od strony wschodniej istnieją dwie koliby karpackie[26], zaś przy torze lodowym umieszczono kryte korty tenisowe z trzema kortami[27]. Pod nadzorem MOSiR pozostaje także ośrodek wypoczynkowo-rekreacyjny „Sosenki”, położony po drugiej stronie Sanu[28]. Od 2000 MOSiR administrował lodowiskiem Torsan[29], a po jego likwidacji także parkingiem ulokowanym na płycie tego obiektu[30].

W 1975 zapowiadano wybudowanie na Sanie progu podnoszące poziom wody na obszarze ok. 3 km[2]. Dzięki temu miał powstać zalew, przystań, molo, hangary na kajaki, hotel[2]. Ośrodek miał być oddzielony od rzeki wałem[2]. W 1975 planowano też budowę hali widowiskowo-sportowej, miasteczka ruchu drogowego dla dzieci, powstanie pola kempingowego, placu cyrkowego i dla wesołego miasteczka, zespołu boisk do sportów drużynowych, parkingu[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Józef Ząbkiewicz: Sport i rekreacja. Pozaklubowe życie sportowe. W: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka. Kraków: Secesja, 1995, s. 931. ISBN 83-86077-57-3.
  2. ↑ a b c d e f g h Artur Bata. Jeden spośród społeczników. „Podkarpacie”. Nr 51/52, s. 5, 18 grudnia 1975. 
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji w Sanoku. Folder promocyjny. Sanok: Lata 90..
  4. ↑ Prezentujemy odznaczonych. „Nowiny-Stadion”. Nr 29, s. 1, 21 lipca 1969. 
  5. ↑ Sanok i okolice. Informacje 1991 ↓, s. 92, 94.
  6. ↑ Kontakt. mosir-sanok.pl. [dostęp 2019-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-16)].
  7. ↑ Jan Wydrzyński. pissanok.pl. [dostęp 2019-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-31)].
  8. ↑ (z). Dyrektorzy wybrani. „Tygodnik Sanocki”. Nr 27, s. 1, 7 lipca 2000. 
  9. ↑ Audyt pogrążył szefa MOSiRu? Dyrektor dyscyplinarnie zwolniony. esanok.pl. [dostęp 2019-04-12].
  10. ↑ Dyrektor MOSiRu wybrany!. esanok.pl. [dostęp 2019-04-12].
  11. ↑ Umowa z dyrektorem MOSiRu rozwiązana. esanok.pl. [dostęp 2019-04-12].
  12. ↑ Znamy nowego dyrektora MOSiRu. Został nim Tomasz Lasyk. esanok.pl. [dostęp 2019-04-12].
  13. ↑ Tomasz Lasyk zrezygnowal z funkcji dyrektora MOSiRu. esanok.pl, 2021-06-04. [dostęp 2022-03-24].
  14. ↑ BIP UM Sanok Red., Bogusław Rajtar dyrektorem sanockiego MOSiRu. Konkurs rozstrzygnięty! [online], esanok.pl [dostęp 2022-03-23] (ang.).
  15. ↑ Królewskie Wolne Miasto Sanok. Informator miejski. Bydgoszcz: Journal, 1995, s. 31. ISBN 83-86002-54-9.
  16. ↑ Sanok i okolice. Informacje 1991 ↓, s. 92.
  17. ↑ a b c d e f Sanok i okolice. Informacje 1991 ↓, s. 94.
  18. ↑ Stadion sportowy. mosir-sanok.pl. [dostęp 2019-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-16)].
  19. ↑ Tor lodowy. mosir-sanok.pl. [dostęp 2019-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-10-03)].
  20. ↑ a b Centrum Rehabilitacji i Sportu. mosir-sanok.pl. [dostęp 2019-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-31)].
  21. ↑ Wyczekiwane baseny już otwarte. sanok.pl. [dostęp 2019-04-12].
  22. ↑ Ewa Gorczyca: Centrum Rehabilitacji i Sportu w Sanoku otwarte. Pod jednym dachem trzy baseny, brodzik, jacuzzi, zjeżdżalnia i inne atrakcje. nowiny24.pl, 2018-10-15. [dostęp 2019-04-12].
  23. ↑ Centrum Rehabilitacji i Sportu. O obiekcie. cris-sanok.eu. [dostęp 2019-04-12].
  24. ↑ Dom Sportowca. mosir-sanok.pl. [dostęp 2019-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-16)].
  25. ↑ Arena Sanok. mosir-sanok.pl. [dostęp 2019-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-10-03)].
  26. ↑ Koliby karpackie. mosir-sanok.pl. [dostęp 2019-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-22)].
  27. ↑ Korty tenisowe. mosir-sanok.pl. [dostęp 2019-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-15)].
  28. ↑ Sosenki. mosir-sanok.pl. [dostęp 2019-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-16)].
  29. ↑ Piotr Wacławski. Torsan odświeżany. „Tygodnik Sanocki”. Nr 16 (441), s. 17, 21 kwietnia 2000. 
  30. ↑ Parking na Torsanie. „Tygodnik Sanocki”. Nr 31 (769), s. 3, 4 sierpnia 2006. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Informacje. W: Stefan Stefański: Sanok i okolice. Przewodnik turystyczny. Sanok: 1991.


Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Miejski_Ośrodek_Sportu_i_Rekreacji_w_Sanoku&oldid=70662784”